Mikołajek Pressbooks

Mikołajek wiedzie spokojne życie. Ma rodziców, którzy go kochają, bandę fajnych kolegów, z którymi dobrze się bawi ? i wcale nie chce, aby to się zmieniło! Lecz pewnego dnia podsłuchuje rozmowę swoich rodziców, z której wnioskuje, że jego mama spodziewa się dziecka. Mikołajek wpada w panikę i wyobraża sobie najgorsze: wkrótce pojawi się mały braciszek, którzy zajmie tyle miejsca w życiu rodziców, że jego, Mikołajka, porzucą samego w lesie jak Tomcia Palucha?.

?Mikołajek? narodził się w 1959 roku. Zadebiutował w ?Sud-Ouest Dimanche? i w pierwszych numerach ?Pilote?. Ma kilku naprawdę dobrych kolegów. Alcest, grubasek, cały czas je, Godfrydowi tata kupuje wszystko, co ten sobie zażyczy, Ananiasza nie można bić, ponieważ nosi okulary, Euzebiusz lubi dawać innym fangę w nos... W świecie Mikołajka występują również dorośli: jego rodzice, jego nauczycielka, która jest ?klawa?, Rosół, nadzorujący chłopców i jeszcze inni. Trochę niezdarny, trochę rozrabiaka, ale z wielkim sercem, Mikołajek mówi w filmie, dlaczego nie wie jeszcze, co będzie robił później: ?To dlatego, że moje życie jest klawe?. W 2009 roku przypadają 50. urodziny Mikołajka, ale pozostaje on ciągle tym samym szkrabem, nieco niespokojnym, ale ujmującym.

Jak zrodził się projekt filmu? Producenci Marc Missonier oraz Olivier Delbosc mieli pomysł na adaptację ?Mikołajka? i uznali, że będę do tego właściwą osobą. Skontaktowali się ze mną. Nie chodzi zatem o projekt, który nosiłem w sobie? Ale dorastałem razem z Mikołajkiem. Czytałem jego przygody, kiedy byłem nastolatkiem. Ta książka przemawia do mnie. Natychmiast wiedziałem, jak będzie wyglądał nasz film. Jak wspominał pan Mikołajka? ?Mikołajek? rozśmieszał mnie. Bardzo lubiłem jego drugi poziom ? dla tych nieco starszych. Odnajdujemy w nim swoistą poezję. Scena, w której Mikołajek ze swoim tobołkiem postanawia opuścić nocą dom, chwyciła mnie za serce ? ja też planowałem to zrobić, gdy byłem mały! Za każdym razem, gdy wpadałem w złość, groziłem, że odejdę z walizką. Przejmowałem styl argumentacji Mikołajka: ?Pewnego dnia powrócę z wielkim stosem pieniędzy i wtedy wszystkim zrobi się głupio!?. Dlaczego duet Goscinny ? Sempé jest tak uniwersalny? Trudno wyjaśnić w kilku słowach, czemu ta książka brzmi tak prawdziwie; skąd Sempé z Goscinnym wiedzieli, jak poruszyć w nas tę czułą strunę. Potrafili uchwycić zapach, melodie, rytm, aby poruszyć czytelnika. Każdy z nas odnajduje się w tej mieszance ironii i poezji, w tym spojrzeniu będącym zarazem spojrzeniem dziecka i dorosłego. Gdy Spielberg robi film z udziałem dzieci, udaje mu się przyjąć punkt widzenia dziecka. Obejrzałem wiele jego filmów, aby zrozumieć, jak opowiedzieć historię z pozycji dziecka, będąc jednak dorosłym i mówiąc o dorosłych.   Jak sobie poradziliście z ogromną obfitością materiału? Patrząc z artystycznego punktu widzenia, dotychczas miałem zawsze całkowitą swobodę, by realizować filmy takie, jakie chciałem, rozliczając się z wyników mojej pracy jedynie z sobą samym i z producentami. W przypadku tego filmu miałem szczególne rozliczenia, gdyż spoczywała na mnie dodatkowa odpowiedzialność. Przecież to klasyka! Nie mogłem jednak poświęcać czasu na nieustanne zastanawianie się, co Sempé i Goscinny mieli na myśli? Podczas przygotowań, wraz z Gregoirem Vigneronem, moim współscenarzystą od zawsze, zatopiliśmy się w książce oraz w życiu René Goscinnego. Wiedziałem, że klucz do adaptacji będzie krył się i w książce, i w jego życiu. Był to ktoś, kto szukał swego miejsca w społeczeństwie i kto je odnajdywał poprzez śmiech. W czasie, kiedy był księgowym, sprawiało mu przyjemność myślenie, że jest ziarnkiem piasku, które wykolejało wszystko dookoła. Goscinny lubował się w pewnym nieporządku i zdawał sobie sprawę, że śmiech mógł stanowić obronę w społeczeństwie, w którym nie czujemy się na właściwym miejscu. Wyczytałem to między wierszami jego biografii. Mały chłopiec, który szuka swego miejsca, stał się główną osią, wokół której skonstruowana jest cała historia ?Mikołajka?. W pierwszej scenie pytamy go, co chciałby robić później, a on nie wie. Pod koniec będzie już wiedział. Wychodząc od tego punktu, przebiegliśmy przez książkę, którą analizowaliśmy historia po historii, sytuacja po sytuacji, replika po replice. (Podobną metodę przyjęliśmy przy moim poprzednim filmie, ?Zakochany Molier?). Zdawaliśmy sobie sprawę, że dysponujemy materiałem wystarczającym na zrobienie 12 godzin filmu! Musieliśmy dokonywać wyborów i nie wahać się, by usuwać niektóre sytuacje ? nawet jeśli bardzo nam się podobały ? aby zachować spójność historii, którą chcieliśmy opowiedzieć. Ale kilka z nich weszło do filmu, na przykład wizyta ministra, która nie jest kluczowa dla historii, ale jest ważna dla postaci Kleofasa. Przez wiele miesięcy wnikliwie analizowaliśmy książkę, tworząc ostatecznie historię spójną od pierwszej wersji scenariusza. Następnie do pracy włączył się Alain Chabat. Poprosiłem go o to, gdyż w tamtym momencie rozważaliśmy możliwość, by zagrał ojca i, psychologicznie, potrzebowaliśmy jego błogosławieństwa. Dla Anne Goscinny, i dla nas również, jest on bez wątpienia najbliższym spadkobiercą duchowym René Goscinnego. Anne uważa, że ?Asterix i Obelix? i ?Misja Kleopatra? są zrobione w duchu książek jej ojca. Chcieliśmy, by Alain przeczytał scenariusz, zaakceptował go i wtrącił swoje trzy grosze ? w dialogach, w różnych sytuacjach? ot, drobne pomysły. Mówiliśmy o dwóch poziomach odczytywania książki, jednym skierowanym do dzieci i drugim do dorosłych. Jak odnieśliście się do tej kwestii? Bardzo lubię podwójne znaczenia. W filmach hollywoodzkich realizowanych od lat 30. do 50., scenarzyści nie mieli innego wyjścia, jak przekazywać to, co kluczowe, za pomocą podtekstów. Oglądając te filmy z pewnym dystansem, dostrzegamy prawdziwy sens wypowiedzi, które zdawały się być stosowne i niewinne. Uwielbiam podwójny sens kryjący się w dialogach. Cenzura przyczyniła się do powstania takiego stylu pisania. Sytuacja taka nie ma oczywiście miejsca w odniesieniu do ?Mikołajka?, gdzie bohaterowie zawsze zachowują się bardzo właściwie. Jednakże czujemy ich potknięcia, ich frustracje, ich problemy. Kiedy opowiadamy historię Mikołajka dziecku, nie dostrzeże ono wszystkiego, co może odkryć dorosły. To właśnie dowodzi bogactwa i błyskotliwości książki. Jak budowaliście postaci? Zazwyczaj nie piszę scenariusza pod aktorów. Piszę, myśląc o bohaterach. W tym szczególnym przypadku, mama Mikołajka sprawiała nam kłopot swoim zbyt gładkim charakterem. Jest przedstawiona jako mama, która kocha swoje dziecko, które je karmi i która gdera na męża, gdy ten zabrudzi kanapę. A czasami przypali jej się pieczeń, więc kłóci się z mężem tylko dlatego, że pieczeń się przypaliła! O ile mogliśmy uczynić postać taty bardziej skomplikowaną, grając na jego ambicjach towarzyskich i jego stosunku do szefa, tak dużo trudniejsze było to z postacią mamy. Chcieliśmy za wszelką cenę uniknąć tego, by była ona nijaka. Pewnego dnia poprosiłem Gregoire?a, aby wyobraził sobie, że postać mamy jest odtwarzana przez Valérie Lemercier. I to właśnie ona pomogła nam stworzyć tę postać! Za sprawą odrobiny szaleństwa, które Valérie tchnęła w mamę Mikołajka, nagle poczuliśmy, że ta bohaterka jest tak naprawdę bardzo sfrustrowana. Kura domowa z lat 50./60., która ma ambitne marzenia: prawo jazdy, kształcenie się, emancypacja. Jak dokonaliście wyboru bohaterów? Wszyscy bohaterowie książki nie mogli pojawić się w filmie. Nauczycielka jest kluczową postacią, gdyż znaczna część scen rozgrywa się w szkole. Musieliśmy zachować Rosoła, choćby z uwagi na jego nazwisko. Babcia jest postacią zabawną, ale nie mieliśmy wystarczająco dużo miejsca w filmie, by mogła zaistnieć. Zachowaliśmy zatem tych bohaterów, którzy mogli pojawić się w ramach dwóch wątków, które postanowiliśmy przedstawić ? strachu Mikołajka przed opuszczeniem przez rodziców i kolacji z szefem, która miała zaspokoić towarzyskie ambicje ojca. Mikołajek narodził się pod koniec lat 50. W jaki sposób uwydatnił pan uniwersalny i ponadczasowy charakter tej historii? Nie jest możliwie datowanie ?Mikołajka?! Paradoksalnie, uderzyło nas to, że nawet w latach 50. świat opisany w ?Mikołajku? nie istniał. Dziś, czytając ?Mikołajka?, mówimy: ?Co to były za czasy!?. Jeśli jednak czytamy tę książkę naprawdę, to zauważymy, że nigdy nie występuje w niej problem bezrobocia, przestępczości, rodzice się nie rozwodzą, społeczeństwo jest stabilne i wszystko jest na swoim miejscu. Jest to zatem społeczeństwo idealne. Znajdujemy się więc w bajce. Dla dzisiejszych dzieci ta opowieść równie dobrze mogłaby się toczyć w średniowieczu, jak w kosmosie. Mieliśmy również prawo umiejscowić tę historię w okolicach roku 1958, czyli ?Mojego Wujaszka? (?Mon Oncle?) Jacquesa Tati ? jednego z odwołań w filmie ? a przy tym w okresie bliskim narodzinom ?Mikołajka?. Jeśli jednak jakiś samochód pochodzi z roku 1961, nie ma to znaczenia. To, co jest naprawdę istotne, to zapach przeszłości, rzeczywistość zrodzona z wyobraźni zbiorowej. Jak dobraliście aktorów? Pierwszym wyzwaniem był oczywiście wybór dzieci. ?Mikołajek? to przede wszystkim historia o dzieciach. Przystąpiliśmy zatem do bardzo ważnego castingu, podczas którego spotkaliśmy ogromną liczbę dzieci. Duża ich część nie miała żadnego doświadczenia z kinem. Te dzieci zresztą były najbardziej interesujące. Zdałem sobie sprawę, że dziecko może bardzo szybko zostać ?zepsute?, a w każdym razie błyskawicznie przejmuje pewne rzeczy. Zdumiewającym było obserwowanie dzieci, które po trzech dniach zdjęć domagały się poprawiania fryzur lub makijażu. Dzieci doskonale wiedzą, jak rozczulić dorosłych i niektóre z nich na castingu osiągały szczyty sztuki uwodzenia i pozowania. Ale wybór głównych odtwórców nie był trudny. Chociaż nigdy nie robiłem filmu z udziałem dzieci ? a zatem to wszystko stanowiło dla mnie obszar całkowicie nieznany! Po tym doświadczeniu uważam, że dzieciaki są niesamowite. To urodzeni aktorzy. Podobieństwo fizyczne Maxime?a Godarta do głównego bohatera było uderzające. Jego determinacja, by stać się aktorem, również! W wieku dziewięciu lat ma on jasną wizję miejsca, jakie chce zajmować w społeczeństwie i co chce począć ze swoim życiem. Sądziłem, że ze swoją ekstrawertyczną osobowością nie będzie bał się występów przed kamerą. Tymczasem stało się na odwrót. Pierwszego dnia, gdy ogromne ramię wysięgnika z kamerą zbliżyło się do niego, aby zrobić pierwsze zbliżenie, Maxime był sparaliżowany! Potem jednak, jego ochota i przyjemność grania były wspaniałe. Nigdy nie przejawiał najmniejszych oznak zmęczenia, ani nie sygnalizował potrzeby zrobienia przerwy. Napisaliśmy postać mamy dla Valérie Lemercier, obawiając się, że mogłaby odmówić. Zresztą, kiedy skontaktowałem się z nią, była właśnie po zdjęciach do filmu ?Agathe Cléry? i nie miała tak naprawdę ochoty zaczynać kolejnego projektu. Trzeba było ją przekonać. Szczerze jej wyjaśniłem, czemu jej udział był dla nas kluczowy. Byłem pod wrażeniem gry aktorskiej Kada Merada w filmie ?Nie martw się o mnie? (?Je vais bien, ne t'en fais pas?), w którym doskonale wcielił się w rolę ?przeciętniaka?. Sukces filmu ?Jeszcze dalej niż północ? (? Bienvenue chez les Ch'tis?) potwierdził jego talent. Takiej właśnie osoby potrzebowałem do roli taty Mikołajka. To przecież przeciętny urzędnik, który co rano idzie do pracy; który boi się swojego szefa i który marzy o podwyżce. Pracując z Gregoirem, często powtarzaliśmy, że mama w naszym filmowym domu miała dwójkę dzieci: Mikołajka i jego tatę. Kad był idealny, ponieważ ma jeszcze w sobie sporo z dziecka. Nauczycielka jest dla dzieci jak druga matka. Musiała być to zatem osoba bardzo łagodna, a ja ponadto wyobrażałem ją sobie jako kobietę niezwykle uczuciową. Niejednokrotnie jest bezsilna tak wobec dzieci, które uwielbia, jak i wobec dyrektora szkoły. Sandrine Kiberlain, ze swoimi wielkimi niebieskimi oczami, przejawia taką łagodność. Ma talent do przekazywania swoich emocji w sposób niezwykle subtelny, tylko za sprawą spojrzenia, czy sposobu poruszania się. Jest aktorką, jakiej potrzebowałem. Byłem pod wrażeniem gry scenicznej François-Xaviera Demaisona i bardzo chciałem z nim pracować. Instynktownie czułem, że dzięki niemu postać Rosoła wypadnie dobrze. Podobnie jak Rosół, jest bardzo szczery, ale potrafi również odegrać autorytet. Pozostali aktorzy, jak Daniel Prévost, Michel Galabru, Anémone czy Michel Duchaussoy mieli swój wkład w kino, które oglądałem, będąc dzieckiem. Miałem ogromną ochotę z nimi pracować. Ci aktorzy, abstrahując od ich talentu i tego, co wnoszą do filmu, sprawiają, że na nowo staję się dzieckiem! Kolejnym wyzwaniem było to, że jest to film kostiumowy. Rzeczywiście, jednakże nie był to dla mnie pierwszy film tego rodzaju. W tym przypadku, punkt wyjścia był inny od tego, który został przyjęty w ?Zakochanym Molierze?, filmie teatralnym, w którym wszyscy aktorzy zdawali się zapominać o tym aspekcie. W ?Mikołajku? odwrotnie, to film, który otwarcie pokazuje, że nie jest osadzony w rzeczywistości. Jesteśmy w bajce. Dekoracje, kadry, kostiumy, dźwięk opowiadają wymyśloną historię. Stąd też wynikła chęć kręcenia filmu w studiu. Chciałem, by dom pachniał studiem filmowym, i by film przypominał filmy hollywoodzkie z lat 50. Oglądając ?Amerykanina w Paryżu? wiemy, że jesteśmy w studiu w Hollywood, a nie w Paryżu, ale to też składa się na urok filmu. Gdybym miał odpowiednie środki, odtworzyłbym w studiu wszystkie ulice. Szukaliśmy sposobu, by stworzyć świat wyobrażony, sztuczny, całkowicie wyidealizowany, z wonią przeszłości, naszego dzieciństwa. Jak zabrał się pan za ten projekt? ?Mikołajek? jest projektem, gdzie siła, drobiazgowość i precyzja rysunku Sempégo muszą być źródłem wizualnej inspiracji. Nie chodziło to, by powielać dosłownie, ale przykładaliśmy wagę do tego, by stworzyć film stylowy, elegancki, który oddawałby ducha oryginału. Musieliśmy również odtworzyć melodię pojawiającą się w tekście Goscinnego, tę poezję, przejawiającą się w sposobie wypowiadania się Mikołajka zdaniami bez znaków interpunkcyjnych. Dekoracja, kadry, kostiumy, scenografia ?  wszystko musiało być pod kontrolą. Umiejscowiony w latach 50., film musiał mieć atmosferę filmów z tej epoki. Analizowałem, w jaki sposób filmowcy opowiadali historie widziane oczami dziecka ? Spielberg, ale również ?Wojna guzików? Yvesa Roberta, czy ?Czterysta batów? François Truffauta. Jednakże w przeciwieństwie do filmu Truffauta, naszym zamiarem nie było uchwycenie żywotnej energii dzieci. Miałem raczej określony pomysł na ich grę. Konieczne były bezpośrednie i dynamiczne repliki. Nie jesteśmy w świecie rzeczywistym, więc dialogi filmowe zostały napisane z ogromną dbałością, a sposób ich wygłaszania był bardzo dopracowany. To praca, która nie jest dostrzegalna dla widza, a która wymaga ogromnej liczby powtórzeń z dziećmi, by zadbać o poprawność ich dykcji, wymowy i rytmu. Nie liczyłem szczególnie na ich spontaniczność, ale raczej na ich świeżość. To praca znacznie bardziej drobiazgowa niż zazwyczaj, w której jednak trzeba zostawić miejsce na dopływ świeżego powietrza. Jak tworzył pan filmowy świat? Niektóre dekoracje, takie jak szkoła, klasa, podwórze i wnętrze domu, były oczywiste. Nie chodziło o powielanie kreski Sempégo, ale raczej o odtworzenie ducha książki. Dosłowność kosztowałaby nas nasze dusze. Konieczne zatem było, by film był minimalistyczny, bez tracenia przy tym szczegółów. Widz miał poczuć, że wszystko jest na swoim miejscu. Tu znów zainspirował mnie Tati. On ma wyczucie szczegółu, ale, tworząc dekoracje, pokazuje tylko konieczne detale. Lubię również scenografie Wesa Andersona, jego ustalone kadry, gdzie wszystko jest jednak dopowiedziane. Zadziwiające, że dekoracje filmowe zmusiły mnie do zastanowienia się nad zdjęciami z czasów dzieciństwa moich rodziców. Czy obecność na planie takiej liczby dzieci utrudniała pracę? Pierwsza scena w filmie rozpoczyna się zdjęciem klasowym: dorośli skonfrontowani z dziećmi, udający, że są w stanie nad nimi zapanować, a zostają przez nie pokonani i zadeptani. Dokładnie to miało miejsce na planie filmowym! Dzieci doprowadzały nas do szału. Codziennie wszyscy dobrze rozpoczynaliśmy dzień, a potem stopniowo, z upływem kolejnych godzin, wszystko stawało na głowie. Próbowaliśmy utrzymać atmosferę gorliwej pracy, ale była to przegrana walka. Każdego wieczora wychodziliśmy wyczerpani i każdego następnego poranka byliśmy mimo wszystko zadowoleni, że znowu ujrzymy dzieci. Kiedy ktoś pyta, do czego można porównać pracę z dziećmi ? w tym przypadku z ośmiorgiem ? odpowiadam, że wystarczy wyobrazić sobie, że w dniu wyjazdu na wakacje jesteśmy samotnym rodzicem z ósemką dzieci do wychowania. Jednakże dzieci są wspaniałe i analogia do samotnego ojca nie jest przypadkowa. To były moje dzieci i ja je uwielbiam! Jak młodzi aktorzy współpracowali ze starszymi? Wszystko się dobrze się potoczyło. Na początku dzieci były oczywiście bardzo przejęte, ale one szybko tracą wszelkie zahamowania. Dorośli, ze swej strony, prędko dostrzegli, że dzieci świetnie odgrywają swoje role. Nie mieliśmy sytuacji, że musieliśmy zmuszać dziecko do gry, próbując przy tym, poprzez ukrywanie kamery, zachować jego spontaniczność. Mieliśmy do czynienia z prawdziwymi młodymi aktorami. Które sceny  budziły szczególne emocje? Gdy pracowałem nad tym filmem, uderzyło mnie, w większym stopniu niż wcześniej, jak bardzo niektóre sceny odpowiadały temu, co sobie wyobraziłem. Zaskoczyło mnie to, że miałem przed sobą obrazy, które nosiłem w sobie, pisząc scenariusz. To bardzo dziwne uczucie. Czy związek filmu z dzieciństwem wywołuje u pana jakieś szczególne wzruszenie? W czasie kręcenia jestem pochłonięty przez daną scenę. Wiem, jaki jest jej sens, jak wpisuje się w film i mam też do niej odpowiednie podejście techniczne. Gdy jednak moja świadomość jest zajęta tym, by utrzymać pod kontrolą kwestie techniczne, moja podświadomość nadaje ogrom sygnałów. W przypadku moich dwóch wcześniejszych filmów, gdy oglądałem już ukończony film, byłem zaskoczony, odnajdując wszędzie własne piętno, w stopniu wyraźniejszym niż zakładałem. Na początku miałem zamiar dokonać ekranizacji ?Mikołajka?, ale ostatecznie, niezaprzeczalnie powstał ?Mikołajek?, niezaprzeczalnie powstał René Goscinny, a przy tym, zadziwiające, również ja! Czy ten film pozwolił panu, jako scenarzyście, dowiedzieć się czegoś o sobie? Stanowił dla mnie okazję, bym przekonał się, że potrafię pracować z dziećmi i że sprawia mi to prawdziwą przyjemność. Pracując z dziećmi, nigdy nie cierpi się na problemy ego czy władzy. Jeśli dziecko nie jest w stanie zagrać jakiejś sceny, to nie dlatego, że stawia sobie pytania dotyczące motywacji bohatera, albo podważa autorytet scenarzysty. Dzieje się tak dlatego, że dziecko nie znajduje tego czegoś, wskazówki, aby się odblokować. Jeśli dzieci nie są skoncentrowane, to dlatego, że są dziećmi i nie możemy wymagać, by nieprzerwanie przez sześć godzin pozostały skupione. Czy ma pan w filmie jakąś ulubioną scenę? Zadziwiające, ale była jedna scena, która podobała mi się już na etapie lektury książki. Bardzo ją cenię z uwagi na to, że jest pozbawiona dialogów. Jest inspirowana drobnym zdaniem z ?Mikołajka?, w której mówi on, że jest smutny, ponieważ jego tata krzywi się i że nie może już dłużej zawracać sobie tym głowy. Od razu ją namierzyłem. Bez wątpienia, ponieważ piszę dużo dialogów, kiedy przychodzi mi pisać scenę pozbawioną dialogów, odbieram to jako osiągnięcie. Nie potrafię wyjaśnić czemu, ale ta scena głęboko mnie porusza. Z pewnością pobrzmiewa ona echem mojego własnego dzieciństwa, moich relacji z ojcem i niewątpliwie moich relacji z synem. Z czego jest pan najbardziej zadowolony? Odnoszę wrażenie, że opowiadanie staje się dla mnie coraz łatwiejsze. Nie wiem, czy wynika to z tego, że lepiej wiem, czego chcę, czy że coraz mniej trudu kosztuje mnie osiągniecie tego; w każdym razie jestem dużo bardziej spokojny wewnętrznie. Stawiam sobie coraz mniej pytań, mam mniej obaw, co nie prowadzi jednak do wniosku, że dwa poprzednie filmy były dla mnie jakimś cierpieniem! Co chce pan przekazać widzom swoim filmem? Mam nadzieję, że przekażę im choć powiew dzieciństwa. Niezależnie od tego, w jakim okresie dorastaliśmy, mam nadzieję, że każdy będzie miał wrażenie zanurzenia się ponownie w swoim dzieciństwie i odnalezienia na nowo niewinności, naiwności i entuzjazmu. Być może film pozwoli przedstawicielom różnych generacji wspólnie rozmawiać o dzieciństwie. Dziadek mógłby pójść do kina z wnuczkiem i mieć dokładnie te same odczucia co on!

Jean-Jacques Sempé ?Kiedy byłem chłopcem, rozrabianie było moim jedynym zajęciem?? Jean-Jacques Sempé urodził się 17 sierpnia 1932 roku w Bordeaux. Nauka szła mu tak źle, że za brak zdyscyplinowania został wydalony z gimnazjum. Rzucił się w wir aktywnego życia, był chłopcem od wszystkiego u dostawcy win, wychowawcą na koloniach dla dzieci, gońcem biurowym? W wieku 18 lat wstąpił na ochotnika wojska i wyjechał do Paryża. Tu odwiedzał różne redakcje i w 1951 roku sprzedał swój pierwszy rysunek dziennikowi ?Sud-Ouest?. Jego spotkanie z Goscinnym zbiega się z początkiem jego oszałamiającej kariery jako rysownika prasowego. W opowieściach o Mikołajku kreśli niezapomnianą galerię portretów dzieci i dorosłych, które stanowią część naszej wspólnej i indywidualnej historii. Kontynuując rysowanie przygód małego uczniaka, w 1956 roku debiutuje w ?Paris Match?. Jego pierwszy album z rysunkami został wydany w 1962 r. ? ?Nic nie jest proste?. Później ukazało się jeszcze trzydzieści takich arcydzieł humoru (w Denoël, Gallimard), które opowiadają o nas z czułością i ironią. O nas i o świecie. Jest również twórcą książek ?Marcellin Caillou?, ?Raoul Taburin? oraz ?Monsieur Lambert?. Jego zmysł obserwatora czyni go od czterdziestu lat jednym z najwybitniejszych rysowników francuskich. Poza swoimi własnymi albumami, robił ilustracje do ?Catherine Certitude? autorstwa Patricka Modiano oraz do ?L?histoire de Monsieur Sommer? Patricka Süskinda. Sempé, jako jeden z nielicznych rysowników francuskich, ilustrował okładki prestiżowego ?New Yorkera?, a obecnie co tydzień wywołuje uśmiech u tysięcy czytelników ?Paris Matcha?. René Goscinny ?Urodziłem się 14 sierpnia 1926 roku w Paryżu i od razu zacząłem rosnąć. Następnego dnia był 15 sierpnia i nie wychodziliśmy z domu". Rodzina Goscinnego wyemigrowała do Argentyny. Młody René uczęszczał do gimnazjum francuskiego w Buenos Aires. ?W klasie byłem prawdziwym błaznem. Ponieważ jednak dość dobrze się uczyłem, nie wyrzucano mnie" ? opowiadał. Karierę jednak rozpoczął w Nowym Jorku. Po powrocie do Francji w latach pięćdziesiątych, tworzy serię legendarnych bohaterów. Wspólnie z Jean-Jacquesem Sempé wymyśla przygody Mikołajka, potem, z Albertem Uderzo, powołuje do życia Asterixa. Triumf małego Gala okaże się niebywały. Przetłumaczone na 130 języków i dialektów przygody Asterixa należą do najbardziej poczytnych utworów na świecie. Goscinny jest autorem niezwykle płodnym i w tym samym czasie opracowuje ?Lucky Luke?a? z Morrisem (prawdziwe nazwisko: Maurice De Bevere), ?Iznoguda? z Jeanem Tabarym, ?Dingodossiers? z Marcelem Gotlibem. Kierując pismem ?Pilote?, Goscinny rewolucjonizuje komiks, podnosząc go do rangi ?dziewiątej muzy". 5 listopada 1977 roku René Goscinny umiera w wieku 51 lat. Hergé oświadcza: ?Tintin chyli czoło przed Asterixem?. Bohaterowie Goscinnego przeżyli swego twórcę, a wiele jego powiedzeń weszło do języka codziennego: ?strzelać szybciej niż własny cień", ?zostać kalifem w miejsce kalifa", ?wpaść do środka, kiedy było się małym?, ?znaleźć magiczny napój", ?ale głupi ci Rzymianie?. Ale całą miarę swojego talentu pisarskiego pokazał Goscinny w przygodach Mikołajka. Być może z tego powodu mówił: ?Darzę tę postać szczególną czułością?.

Laurent Tirard (reżyser, scenarzysta) Studiował reżyserię w Nowym Yorku, pracował w Warner Bros, potem (przez 6 lat) we francuskim magazynie ?Studio?. Wydał książkę z wywiadami ze słynnymi reżyserami. Gdy w 1997 r. pożegnał się z magazynem, zaczął pisać scenariusze i reżyserować krótkometrażówki. W 2004 zrealizował swój pierwszy film kinowy ? ?Zdrady, kłamstwa i coś więcej?. Jego drugi pełnometrażowy projekt, ?Zakochany Molier?, był we Francji gigantycznym sukcesem. Filmografia (jako reżysera): 1999 ? De source s?re (kr.m), 2004 ? Zdrady, kłamstwa i coś więcej (Mensonges et trahisons et plus si affinités), 2005 ? T?te de gondole (serial tv, odc. A consommer froid de préférence, La pause), 2007 ? Zakochany Molier (Moli?re), 2009 ? Mikołajek  (Le Petit Nicolas)

Valérie Lemercier (mama Mikołajka) Aktorka, scenarzystka, reżyserka, piosenkarka. Dwukrotna laureatka Cezara za najlepszą rolę drugoplanową ? za ?Gości, gości? (?Les Visiteurs?) w 1994 i ?Krzesła orkiestry? (?Fauteuils d'orchestre?) w 2007. Urodziła się w 1964 roku w Dieppe, a wychowała w  Gonzeville we Francji. Zadebiutowała w 1988 r. w serialu ?Palace?. W latach 2006 i 2007 prowadziła uroczystą galę rozdania francuskich nagród filmowych ? Cezarów. Filmografia (wybór): 1988 ? Palace (serial tv), 1989 ? Milou w maju (Milou en mai), 1990 ? Apr?s apr?s-demain, 1991 ? Operacja Corned Beef (L?Opération Corned-Beef), 1992 ? Bal natrętów (Le Bal des casse-pieds), 1993 ? Goście, goście (Les Visiteurs), 1994 ? La Cité de la peur, Casque bleu, 1995 ? Sabrina (Sabrina), 1999 ? La Derri?re, 2002 ? Piątkowa noc (Vendredi soir), 2004 ? RRRrrrr!!!, 2005 ? Królową być (Palais royal!), 2006 ? Les Héros de la famille, 2006 ? Krzesła orkiestry (Fauteuils d'orchestre), 2007 ? Kłopotliwy gość (L?Invité), 2008 ? Musée haut, musée bas, Agathe Cléry, 2009 ? Mikołajek (Le Petit Nicolas) Kad Merad (tata Mikołajka) Właśc. Kaddour Merad. Urodził się w 1964 r. w Sidi Bel Abbes, w Algierii, w rodzinie algiersko-francuskiej. Jako nastolatek grał i śpiewał w zespołach rockowych. Od 1991 r. współautor humorystycznych audycji w paryskim radiu Oui FM. Potem rozpoczął współpracę z telewizją jako autor sitcomu ?Les 30 derni?res minutes?, grał także niewielkie role w filmach kinowych. Zauważono go w filmie ?Wariaci z Karaibów?   (?Mais qui a tué Pamela Rose??, 2003). W 2007 r. otrzymał Cezara za drugoplanową rolę w filmie ?Nie martw się o mnie? (?Je vais bien, ne t'en fais pas?). Ogromnym sukcesem okazał się film ?Jeszcze dalej niż Północ? (?Bienvenue chez les Ch'tis?). Filmografia (wybór): 1996 ? Dialogue au sommet, 2001 ? La Grande Vie!, La Stratégie de l'échec, 2003 ? Bloody Christmas, Aptekarz (Le Pharmacien de garde), Marycha (La Beuze), Wariaci z Karaibów (Mais qui a tué Pamela Rose?), Rien que du bonheur, Les Clefs de bagnole, 2004 ? Pan od muzyki (Les Choristes), Monde extérieur, Lucky Lucke (Les Dalton), 2005 ? Iznogud (Iznogoud), Wspólne mienie (Propriété commune), 2006 ? Les Oiseaux du ciel, Bilet w przestrzeń kosmiczną (Un ticket pour l'espace), Nie martw się o mnie (Je vais bien, ne t'en fais pas), Nic wielkiego (J'invente rien), Późna matura (Les Irréductibles), Essaye-moi, 2007 ? Chyba to miłość (Je crois que je l'aime), La T?te de maman, Pur week-end, 3 amis, Ce soir je dors chez toi, 2008 ? Jeszcze dalej niż Północ (Bienvenue chez les Ch'tis), Modern Love, Paryż 36 (Faubourg 36), Z miłości do gwiazd (Mes stars et moi), 2009 ? Safari, Mikołajek (Le Petit Nicolas), R.T.T., 2010 ? L'Immortel, Protéger et Servir, L'Italien