Jest rok 1944, koniec II wojny światowej, Polska, W pewnym zrujnowanym klasztorze pod Warszawą ukrywają się partyzanci. W okolicy był napad na pociąg i Niemcy przeszukują domy w ich poszukiwaniu. Tymczasem wśród ukrywających się jest stary aktor, który nie zagrał w życiu żadnej znaczącej roli, ale tuż przed wybuchem wojny dostał rolę Makbeta. Przygotowuje się do niej mimo wojny. To miała być jego rola życia i głęboko wierzy w to, że po zakończeniu wojny sztukę wystawią i wreszcie będzie mógł odegrać Makbeta po swojemu. Gdy Niemcy, po przyjściu do klasztoru, zaczynają wybierać zakładników spośród osób z wyższym statusem społecznym, początkowo pomijają aktora, bo w dokumentach ma wpisany zawód buchalter. On jednak zgłasza się dobrowolnie do aresztowania i chcąc udowodnić rozbawionym gestapowcom, że jest aktorem, a nie buchalterem, wygłasza płomienny szekspirowski monolog, pełen pasji i odniesień do rzeczywistości. Zaskoczony gestapowiec uznaje, że faktycznie jest aktorem i dołącza go do grupy aresztowanych.
Po latach, młody aktor, ocalały świadek tamtego zdarzenia, również przygotowuje się do roli Makbeta i w trakcie prób przypomina sobie mistrzowską interpretację monologu wygłoszoną przez wielkiego aktora, który nie doczekał blasku swej świetności.