Film opowiada jedną historię, ale mamy aż cztery perspektywy. Widzimy zdarzenia z punktu widzenia każdego z bohaterów. Przez kilka minut film jest opowiadany z perspektywy Mony, potem Chrisa i tak dalej, dając nam pełniejszy obraz tego, czego bohaterowie w sobie nie dostrzegają, albo co dostrzegają a ma to niewielkie odzwierciedlenie w rzeczywistości. Interesująco a chwilami nawet z pewną dozą humoru, pokazany jest rozdźwięk między tym co widzimy my jako widzowie (co robią, jak się zachowują) a tym, jak sami siebie postrzegają. Wszyscy bohaterowie żyją we własnych głowach, ujawniając i zatrważający i komiczny brak samoświadomości.