Zrazu brzmi jak szaman, prorok, ale, niestety dla zespołu Lady Pank, okazuje się mieć rację. Przerwa spowodowana sekscesem Jana Borysewicza na scenie spowodowała, że coś zmieniło się w zespole bezpowrotnie. Przede wszystkim Borysewiczowi i Panasewiczowi nigdy już nie udało się odtworzyć składu z m.in. ze Szlagą i Kapiszonem.
Nigdy już muzycznie nie byli tak ciekawi (saksofon zastąpił prymitywny syntezator), bezpowrotnie zmieniło się brzmienie zespołu, stricte rockowego, który zaczął niebezpiecznie dryfować w stronę popu, w porę się zatrzymywał, ale było blisko. Stać ich było na pojedyńcze strzały jak: "Na co komu dziś", "Tacy sami", "Zawsze tam gdzie ty", "Prawda i serce", "Znowu pada deszcz", "Siódme niebo nienawiści", ale całej doskonałej płyty już nie byli w stanie nagrać.

Ludzie nie są wymienialni.
Utrata właśnie autora tekstów odbiła się na zespole najgorzej. Stąd te kolaboracje z Jackiem Skubikowskim (Zawsze tam gdzie ty), Bogdanem Olewiczem (Na co komu dziś), czy próby Panasewicza (czasem udane np. Byś imię miał).
To już jednak nie było to.
ANDRZEJ MOGIELNICKI - za te wszystkie piosenki Lady Pank i Budki Suflera wielkie dzięki!
Za "Małą Lady Pank" i za Rysunkową postać".
Za "Raport z N" i za "Mniej niż zero",
za "Fabrykę małp" i "Zamki na piasku",
za "Vademecum skauta", "Kryzysową narzeczoną", "Sztukę latania", "Tańcz głupia tańcz", "Wciąż bardziej obcy", "Minus 10 w Rio", "Moje Kilimandżaro", "Oh Luczija", "Bez satysfakcji", "A to ohyda", "Zabij to"...

Za "Wielkiego małego człowieka "2 plus 1"

Za "Ciszę" Budki Suflera.
I za "Młode lwy".
Za "Nic nie boli tak jak życie"
Bo nic.