Klasyka polskiego kina: ważny problem, ciekawa historia i beznadziejna realizacja: począwszy od scenariusza, przez drewniane dialogi, którym realizmu miały dodać gęsto ścielące się przekleństwa, ale mam obawy, że zaczerpnięto je z innej epoki, aż do burych zdjęć (nawet kibuc w słonecznym Izraelu wygląda na nich jak kawałek wypłowiałej brudnej szmaty - pytanie, czy to wina operatora czy jakości taśmy filmowej) i mocno przeciętnej gry aktorów - może poza kilkoma fajnymi momentami w wykonaniu najmłodszego bohatera filmu.

Oglądając film miałam wrażenie, jakby Ami Drozd zasiadł przed filmowym fortepianem i naciskał kolejne donośnie brzmiące klawisze: marzec 1968 i nagonka na ostatnich polskich Żydów (bam!), ukrywanie żydowskiej tożsamości przez ocalonych (bam!), trudne początki emigrantów w nowym kraju - Izraelu (bam!), blaski i cienie kibucowego wychowania (bam!), obrzezanie jako element izraelskiej tożsamości (bam!), izraelski antypolonizm (bam!). Każdy dźwięk z osobna może robić wrażenie, ale sensowna melodia nijak z tego nie powstaje.

Stawiam tróję. Prawdopodobnie to zbyt surowa ocena, ale nie ma nic bardziej irytującego niż zawiedzione oczekiwania i psucie potencjału tkwiącego w temacie filmu.