Pomysł fajny, ale na krótkometrażówkę.

"Opona" opowiada właśnie o porzuconej oponie Rogerze, która pewnego dnia ożywa i siłą woli zaczyna rozwalać wszystko, co się rusza. Obserwuje to publiczność przez lornetki z pobliskiej górki.

Gdyby streścić ten film do 30 minut, dałbym spokojnie siódemkę. A tak, w wersji 90-ciominutowej wygląda to nie najlepiej. Jest wprawdzie kilka dobrych pomysłów, jednak to tylko wyjątki, reszta z biegiem czasu staje się przewidywalna i po prostu nudna - co chwilę opona rozwala jakiemuś facetowi głowę, następnie toczy się drogą przez 3 minuty. I tak w kółko.

A pomysłów na urozmaicenie tej monotonii jest naprawdę kupę, wystarczyło jeszcze trochę pomyśleć.

Plusem jest pierwsza scena, w której reżyser prosto z mostu mówi, żeby niczego w "Oponie" nie szukać, gdyż jest to film całkowicie pozbawiony sensu.

Jest kilka - kilkanaście momentów zabawnych, owszem. Pośmiać się parę razy można. Ale kiedy opona przewraca się po raz dwudziesty, a wszyscy wokół mnie w dalszym ciągu srają ze śmiechu, można się poczuć mocno zażenowanym.

Szkoda, że nie zrobił tego Rodriguez. Z takim pomysłem wyjściowym mogło by wyjść coś naprawdę dobrego. A tak, przez błędy reżysera i scenarzysty w jednej osobie Quentina Dupieuxa - jest najwyżej przeciętnie.

4/10