Ze smutkiem konstatuję, że niemal wszystkie głosy, te achy i ochy, o filmie "Still Alice" (kolejne żenujące tłumaczenie) dotyczą tylko treści, czyli opowieści o chorobie "pani profesor" i jej skutkom. To chwalebne, mnie zresztą też przejęła ta opowieść, więc daję jej 5. Ale ten film to nie tylko historia choroby, to przykład na kino, które igra z ludzką wrażliwością i. przemyca do obiegu społecznego jady tzw. lewicy liberalnej. Mamy więc takie składowe (patrząc z perspektywy głównej bohaterki): ojciec alkoholik, mama z siostrą zginęły w wypadku, kariera naukowa na cacy, wszyscy ją lubią, do tego jest leworęczna i taka wrażliwa i rozumiejąca; wstydzi się tej choroby, wolałaby mieć raka (!), ktoś tu jest homoseksualistą, najmłodszej córeczce (fatalna Stewart) nie wadzi, że jest genetycznie obciążona tym przypadkiem chorobowym i mówi matce, że na kolejnej sesji (!) in vitro zadba o to, by zarodki były wolne od tej wady genetycznej.
Każda choroba jest straszna, ale to jest tylko film, więc patrzmy nań, jako sztukę opowieści. Moim zdaniem, jest tu więcej sztuczek niż sztuki.