Ta produkcja ewidentnie skojarzyła mi się z polskim Carte Blanche - i tu, i tu mamy do czynienia z problemem dosyć typowym, ciężka przypadłość głównego bohatera z którą próbuje sobie radzić, ale nic szczególnie nowego nie wnosi. Reakcje między postaciami są sztuczne, jak wyjęte z telenoweli. Z tą różnicą, że w CB reżyser starał się stopniować napięcie w tych relacjach, co miałoby prowadzić do jakiegoś konkretnego rozwiązania, którego jednak nie było, o tyle w Still Alice wszystkie resztki emocji opadły, gdy rodzina dowiedziała się o alzheimerze. No, i swoją drogą zarówno w Carte Blanche, jak i Still Alice główni bohaterowie dla rozrywki biegają. Najbardziej rozbawiła mnie sytuacja, kiedy dorosła córka obraża się na chorą matkę, bo ta przejrzała jej pamiętnik, a dzień później wszystko gra, ta zaś zaczyna obrażać przy stole swoje rodzeństwo. Postać grana przez Stewart jest ogólnie kuriozalna - niby niezrównoważona, a jednak wyrozumiała i uległa. Mąż chce robić karierę, ale jednak nie chce zostawiać żony, ale jednak chce robić karierę, gdy Alice mówi mu o alzheimerze, to wydaje się niebywale spokojny, a u samego lekarza jest bardziej zdenerwowany niż ona sama. Absurd goni absurd. To, co mi się podobało to pomysł głównej bohaterki na samobójstwo - ale oczywiście, wszystko kończy się dobrze i wspaniale, potencjał znów został niewykorzystany. Plus wielki także za świetną kreację Moore. Szkoda jednak, że ta aktorka w ostatnim czasie wybiera kiepskie produkcje - w niektórych potrafi wybić się ponad przeciętność, jak w Still Alice, ale coraz częściej zaczyna się niestety dostosowywać do słabego scenariusza i realizacji, jak np. w "Mieście Ślepców"