To, co najbardziej spodobało mi się w obrazie Uli'ego Edela to: atmosfera Berlina Zachodniego, przełomu lat 70 i 80-tych (piękne nocne ujęcia miasta), podjęcie problemu uzależnienia od narkotyków w sposób bardzo realistyczny i naturalistyczny, świetna, poruszająca muzyka Davida Bowie, dobrze oddająca atmosferę młodzieńczych szaleństw i wolności (nomen omen sam artysta w tamtym czasie mieszkał w Berlinie i sam przeżywał podobne problemy), jak również doskonała gra aktorska. Aktorka grająca tytułową bohaterkę, mimo młodego wieku gra w sposób przekonujący. Postać stworzona przez nią budzi sympatię i widz oglądając film współczuje jej, w jakiś sposób utożsamia się z nią, przez co los głównej bohaterki nie pozostaje dla niego obojętny. Dodatkowym atutem dzieła niemieckiego reżysera jest to, iż powstał on na podstawie książki pod tym samym tytułem, opartej na faktach autentycznych. Właśnie ten autentyzm wzmacnia jeszcze wymowę tego filmu.