...a może wcześniej? Wariacja na temat wariacji, eksperyment z poprzednim doświadczeniem, a wszystko dzięki kostce do gry. Alain Robbe-Grillet ponownie zanurza się w odmęty swojej wyobraźni i kreatywności - nawet jeśli 85 procent filmu stanowią ujęcia z wcześniejszego "Eden i później". Ponownie zagubieni bohaterowie snują się po miasteczkach, plażach i lasach, znów tajemnicza Violette w przykusej sukience biega po pustyni, arabskich targach czy pośród zamkniętych w klatkach nagich kobiet. Dokrętki, wkrętki i szalone dodatki (w programie na przykład: różnopłciowa gra w pocałunki, pościgi w kotłowniach oraz alternatywne wyjaśnienia wypadków z "Edenu...") - Robbe-Grillet, niczym jeden z bohaterów jego filmu, rzuca czarno-białymi kostkami i ze znanych już puzzli układa ekscentryczną różnobarwną układankę. Wszystko pięknie - tylko jak to ocenić? Jako odrębny film, czy przez pryzmat starszego brata? Cóż, bądź co bądź, wciąż jest to oryginalne i zachwycające kino. Ponadto w ostatnich minutach filmu pojawia się zaskakujące wyjaśnienie ekscentrycznego pomysłu Francuza, zwracającego się bezpośrednio do widzów - pointę tę można zostawić do odgadnięcia przyszłym widzom, jeśli ktoś oczywiście sięgnie po ten obraz. Podobnie zostawić można samym sobie wrażenia i interpretacje obu wspomnianych dzieł. Pomimo paru zawahań, daję im te samą notę.