W mojej skromnej ocenie, ten film jest źle skategoryzowany. To dobry, momentami bardzo dobry dramat psychologiczny, z elementami thrillera. Film ma przede wszystkim solidny klimat, porządnie zrobione zdjęcia, niebanalną historię(aktualna w Polsce), w sumie również aktorsko nie można mu wiele odmówić, zwłaszcza, że Grabowski i Dorocinski znów nie zawiedli. Zawiodła natomiast kwestia narracji, film jest niespójny i bogaty w błędy logiczne scenariusza, przez co jest niejasny tam, gdzie akcja powinna przebiegać intyuicyjnie, a wprowadzono lekki zamęt. Brakowało mi rowniez głębszego rozbudowania postaci granej przez Dorocińskiego, wykreowano ją zbyt powierzchownie, wtrącając nadmiar wulgaryzmów w miejsce jeszcze bardziej rozbudowanej gry psychologicznej, która mogłaby uczynić z tego filmu małe arcydzieło. Trochę niewykorzystany potencjał, wytracony w połowie - do sceny odkrycia dachowania i przebudzenia Dorocinskiego oraz rozmowy z Grabowskim, wszystko przebiegało ciekawie i poprawnie, a później zamieniło się w przepychanki przeplatane wulgaryzmami, choć sam 5 minutowy finał był właściwy i odpowiednio niedopowiedziany. Młodzi(filmowi synowie) również nie zawiedli aktorsko, naturalne i odpowiednio surowe kreacje, szacunek. Pan Chyra również zagrał "jak dawniej", czyli surowo i przekonująco, choć zbyt krótko, możnaby jeszcze bardziej rozbudować jego historię i postać. Gdyby rozbudować to co w/w do niecałych 3 godzin, wyszłoby kozacko, a tak, pozostaje nienasycony apetyt. Film z pewnością zasługuje na szersze uznanie, zwłaszcza wśród odbiorców skandynawskich dreszczowców i kina psychologicznego. Średnia ocena poniżej 7, dla tego filmu, to inwektywa.