Znam książkę, jest znakomita. W tym filmie, który też takim mógł być, zgadza się prawie wszystko - kostiumy, muzyka, plenery, atmosfera, wizja srebrnego globu, muzyka, praca kamery (czy ktokolwiek wcześniej w polskim kinie wykorzystał dolly zoom?), kadry, ujęcia, charakteryzacja, scenografia, rekwizyty... nawet ścieżka dialogowa jest w pełni słyszalna. Szkoda tylko, że nie jest zrozumiała w tym sensie, że widz traci wątek dzięki nieznośnie pretensjonalnym dialogom, czy raczej monologom, w których zatracają się same postaci, przez co rzadko kiedy nawiązują ze sobą wzajemne relacje, albowiem w zasadzie ze sobą nie rozmawiają, wygłaszając swoje kwestie w przestrzeń i nie zwracając uwagi na reakcję interlokutora. Nieznośna jest też nadekspresyjna gra aktorska, żywcem przeniesiona ze scen teatralnych schyłkowego PRL ("patrzcie wszyscy, JA GRAM!"). I nie ma tu nic do rzeczy fakt niedokończenia filmu - nawet kompletne dzieło byłoby zupełnie niezrozumiałe dla widzów przez zbyt ambitny scenariusz. Szkoda, bo mogło powstać dzieło wybitne, wręcz kanoniczne, wyprzedzające swoje czasy i wyznaczające trendy nawet w skali światowej. A tak powstał bardzo oryginalny obraz, który odrzuca wrzaskliwymi, pompatycznymi monologami. 5/10.