Tak prostych, tak naturalnych, tak oczywistych filmów powinno w dziejach kinematografii powstać przynajmniej kilka. Tymczasem "Naga wyspa" jest jedyna w swoim rodzaju. Nie znam drugiego filmu, w którym brak słów byłby tak naturalny, powolny rytm tak odpowiedni, a całość tak szlachetnie prosta. Jest w tym obrazie przejmujący autentyzm i wręcz religijna zaduma, a przy tym nie ma tu ani krzty patosu, czy sentymentalizmu...
"Naga wyspa" jest hymnem na cześć Człowieka. Uboga rodzina, niczym cztery małe mrówki, w upartym, nieskończonym trudzie przekształca samotną wyspę w miejsce do życia. Praca jest tu przekleństwem i daremnością, ale zarazem błogosławieństwem i owocem. Rytm, który wyznacza potężna Natura zdaje się być jedynym możliwym sposobem życia. W skali kosmicznej nieważne są skromne efekty podejmowanej przez Człowieka pracy. Liczy się jego syzyfowy trud i moc przełamywania własnych ograniczeń.

Rozważania nad tym niezwykłym filmem muszą unosić się na pewnym poziomie abstrakcji. "Naga wyspa" mimo całej swojej konkretności zdaje się być głęboką, ale nienatrętną metaforą. Można oczywiście zachwycać się pięknem statycznych ujęć, czy delikatnością motywów muzycznych, nie to jednak wydaje się w tym filmie istotne. Najważniejsze jest, że tak prostymi środkami Kaneto Shindo udało się stworzyć jeden z najbardziej etycznych filmów w historii.
"Naga wyspa" jest filmem dla ludzi wrażliwych, szukających wewnętrznego ładu. Osobiście mogę z łatwością wymienić wiele filmów, które podobały mi się bardziej. Przed wielkością tego filmu chylę jednak pokornie czoła.