Dobrze to ująłeś, ja nie umiałam znaleźć odpowiednich słów. Nie wiem, czy to zasługa reżysera , czy to prawa arcydzieł filmowych, ale czułam że znam każdego z bohaterów. Ich charakter , życie w oczach i w gestach a jednocześnie taki "power" , amerykańśki powiew "dobrej energii". Szkoda, że najjaśniej świecą gwiazdy , które szybko giną.. Amerykańska popkultura nie jest moim konikiem , ale prawda jest taka że miała wpływ na nas wszystkich. Dobrze obejrzeć ludzi, którzy jeszcze nie rzygają tą kulturą, jeszcze nie chcą jej zniszczyć, a dopiero poznają ją, uczą się w niej funkcjonować.. no i, cóż, smakują życia pionierów tego świata.

Film jest absolutnie wspaniały: przede wszystkim, jest oryginalny, bo nie ma właściwie żadnego głównego bohatera, a fabuła, paradoksalnie, gra w nim trochę rolę tła. Jest opowieścią, osnową, która pozwala twórcom utkać kilim z kilkunastu postaci pierwszo- i drugoplanowych, oraz całej rzeszy statystów, a kilim ten jest prostym, ale bogatym i bardzo wyrazistym obrazem wyglądu i życia Nowego Jorku końca lat 40-tych. Absolutnie zachwycające są w tym filmie zdjęcia -- plenery, czy to uliczne, czy kręcone z wysokościowców i/lub na mostach, urzekają przestrzennymi, niemal trójwymiarowymi kadrami. Duże wrażenie robi też jednak pewna surowość formy: film jest "nieprzeszlifowany" -- narracja i montaż są tradycjne, linearne, spokojne, pozbawione wielkiej kreacji aktorskiej, błyskotliwych dialogów, wielkiego suspensu. W połączeniu z narracją z offu tworzy to klimat czegoś na pograniczu dokumentu społecznego i nagrania z wizji lokalnej. Ewentualnie -- "paradokumentu" :). Tym niemniej, klimat ten jest wyjątkowy i bardzo ciekawy.