W 2013 r. nakręcono remake. Nie oglądałam, ale znając obecne nurty mogę sobie wyobrazić: szybka praca kamery, nerwowa muzyka cały czas, szarpaniny, mordobicie, masa wystrzelonych kul, dialogi niewiele wnoszące a mające na celu jedynie ukazać agresję zamachowców i strach ofiar itd itp... Tymczasem zdarza się, że mniej znaczy więcej. W filmie z 1954 kamera niejako stoi w miejscu, akcję rozgrywającą się w domu oglądamy prawie jak w teatrze. Niewiele jest muzyki w tle, aktorzy są dużo mniej ekspresyjni w grze, niż to by miało zapewne miejsce w nowszej wersji. Wg. mnie jest to akurat bardziej realistyczne i nie szkodzi produkcji, bo mimo to odczuwa się niepokój. Co najważniejsze mamy tu bardzo udane dialogi. Wymiany zdań są często szybkie i uszczypliwe a argumentacje trafne. Interesujące ideologiczne dyskusje pomagają zrozumieć podejście obu ze stron, co oczywiście nie podważa kwestii tego, kto postępuje moralnie, a kto jest tym złym. Jedynym z dwóch minusów tego filmu jest dla mnie błąd w postaci odległości, jaka dzieli dom od stacji kolejowej, a mianowicie to, że usytuowany jest on na tyle daleko, iż nie byłoby możliwe widzieć peron tak dobrze, jak to zostało ukazane. Drugi minus to propagowanie posiadania broni, choć może jest to akurat kwestia ideologii i nie każdy musi to potępiać, niemniej jednak mnie to raziło.
Cytat z filmu, rozmowa zamachowca John'a Baron'a (Frank Sinatra) z osobą próbującą przekonać go do rezygnacji z zamachu:

-Jesteś Amerykaninem!
-Pewnie. A o 17:01 będę bardzo bogatym Amerykaninem!
(...)
-Może starzec ma rację Johnny!? To straszna rzecz!
-Przestań! To tylko kolejny facet.
-Ale prezydent...
-Tak, tak... jeszcze nie zdarzyło mi się zabić prezydenta...

Jak to mówił Tuco: "When you have to shoot, shoot; don't talk" :)