Francuzi w ostatnim czasie robią wszystko by bardziej niż "Piła"James'a Wan'a "obrzydzić" nam życie swym strasznymi efektami aka"kiszka". W dzisiejszych czasach albo amerykanie remejkują wszystko co w europie i Azji zrobi jakikolwiek sukces lub europejczycy wzorują się na przetartych wzorcach za wielkiej wody. "Inside"(jak go nazwali bracia nasi Indianie) poszedł ta drugą może trochę mniej haniebną drogą, choć schodzi czasem na pobocze.

Debiut Alexandre Bustrillo opowiada historię kobiety będącej w ciąży, która podczas wypadku samochodowego traci męża. Pogrążona w smutku skupia się już jedynie na urodzeniu dziecka, lecz w święta gdy zostaje sama w domu jej samotnia zostaje nawiedzona przez natrętną kobietę. Z czasem intruz,przegoniony na początku policją, wraca by "wykraść"(!!!!!!!!!!!!!)nienarodzone jeszcze dziecko.

Jak na pierwszy film Alexandre Bustrillo efekt może nie jest zachwycający, ale miejscami robi wrażenie, a całość jest znośna. Ogólnie można znaleźć podobieństwa do "Bladego strachu", czy równoległej produkcji"Frontier(s)". Jak wcześniej wspomniałem film bardzo odchylił się w kierunku stanów, gdzie wszelki rozlew krwi czasem zbyt przykrywa ogólny jej sens, a przy tym nie można nawet się z niczego uśmiać, lecz na szczęście Francuzi ładnie połączyli smaczki gore z atmosferą napięcia, gdzie napastnik nie wyskakuję naglę z ściany i towarzyszący temu huk bardziej nas wystrasza niż to co widzimy na ekranie. Tu aktorka grająca kobietę, która wszelka cenę chce zdobyć nienarodzone dziecko,sprawnie jak cień skrada się po zakamarkach domu, czy za plecami jej niedoszłych ofiar, których nie brakuje bo reżyser cały czas dostarcza domieszkania nowe mięso. Główna bohaterka Sarah (Alysson Paradis) niestety już wypadła znacznie gorzej. Nie umiała sobie poradzić sobie z dość wymagającą rolą, bo jak zagrać kobietę w ciąży, która musi uciekać przed psychopatką z nożyczkami, która chce jej rozciąć brzuch. Czasem wygląda to tak, że bardziej jej się chce śmiać z tego wszystkiego niż płakać. Lecz to co zrobił scenarzysta prawie pod sam koniec filmu, gdzie główna bohaterka zaczyna wątpić w swe siły,chyba przebija wszystko co na tej ziemi głupi człowiek stworzył. Takiego idiotyzmu sam Jim Carey by nie zagrał. Sama końcówka zaś jest może dość naciągana, ale może u niektórych widzów wzbudzić zaskoczenie.

Ogólnie rzecz biorąc film Alexandre Bustrillo nie charakteryzuje się niczym specjalnym na arenie światowej, czy nawet krajowej, lecz pragnę zauważyć, że efektowny mix amerykańskiej piły i lekko europejskiego klimatu wyszedł w całkiem zgrabne ciacho wymiotne. W sam raz do herbatki na mroźne wieczory.