Nieco familijne science-fiction z lat 50. w kolorze. Kolejny film, który sprawia że nie rozumiem kosmitów - dlaczego na miejsce lądowania zawsze wybierają USA? Co z tego, że mają super futurystyczny sprzęt i magiczne zdolności, którymi mogą przechytrzyć wojska, naukowców, radary i inne tego typu urządzenia. Problemem zawsze są mieszkający na przedmieściach amatorzy, a w tym wypadku młody chłopiec, pasjonat astronomii. Jak to zwykle bywa, najwięcej namieszają ci najmniej pozorni.

Oczywiście urok takich filmów nie leży w logice i realizmie. Gdy kosmici lądują na ziemi i wszczepiają niektórym ludziom sondy, mały dzieciak podnosi alarm. Przez chwilę nikt mu nie wierzy, ale szybko trafia na miłą panią doktor i wszystko idzie z górki - jakiś tam generał stawia wojsko w stan gotowości. Niemal każda postać spytana "co o tym myślisz/czy to możliwe?" itp., wypowiada się jak znawca tematu. Nie ma tutaj pustych dialogów, histerii czy tekstów pokroju "nie wiem co robić/nigdy czegoś takiego nie widziałem". Nie w Ameryce.

Większość filmu rozgrywa się na kawałku pola i leżących pod nim korytarzach, po których biegają żołnierze i kosmici (czytaj: goście w pluszowych strojach, których panem jest zielona głowa w szklanej kuli). Chwilami jest to całkiem zabawne i ma swój urok, ale pomimo krótkiego metrażu film jest po prostu nudny.