To, co jest siłą amerykańskiego kina, a wymaga pieniędzy, fachowców i talentu, zawsze wzbudza mój respekt, nawet jeśli komedia nie ma jakiegoś drugiego dna, nie ma w sobie czegoś wyjątkowego. Tu widzimy świetną grę aktorów (nawet chłopak gra znakomicie, podobny moim zdaniem w swoim ironicznym cwaniactwie do Marka Karwowskiego z "Czterdziestolatka"), a ta wynika z precyzyjnej reżyserii (aktorzy wiedzą CO mają grać), mamy Foxxa podobnego rodzajem i skalą talentu do E. Murphy'ego, mamy śmieszne momenty jak śpiew tegoż Foxxa do akompaniamentu harmonijki, mamy znów to, o czym wiele razy pisałem w tych wpisach, znakomitą robotę kostiumologa, dźwiękowca, operatora - to wszystko pozwala wejść mocno w ten komediowy światek, nawet jeśli nie jest to wybitny film.

Z pewnych tu rzeczy lepiej wiedzą dlaczego się śmiać sami Amerykanie, np.z umiłowania lokalnego sportu, pewnie to u nich genetyczne; czasem film zbaczał ku stylowi komedii Abrahamsa z Leslie Nielsenem (te seksualne rozliczenia przez megafon), dla wszystkich chyba zabawne były rozchwiania ról każdego z ważniejszych bohaterów filmu - szeryf wspierał się Księgą, by korygowac swą rolę szeryfa, kryminaliści też byli dziwnie ludzcy, zakładnicy cwaniakowali mimo luf w nich skierowanych. Był wątek spinający klamrą dzieło, ta uciekająca panna młoda, a na deser też coś było, samo zakończenie filmu, te 15 sekund, brawo. Można tu grymasić oceniając, że "4" (ujdzie), że "6" (niezły), ale obowiązkowe, uważam, jest wpatrzenie się naszych adeptów studiów operatorskich, kostiumologicznych (jeśli taki wydział jest), dzwiękowców, oświetleniowców, make-up-owców - jak robić film rzemieślniczo solidny, byśmy znów nie doznawali roztargnienia, gdy - weźmy dział dźwięku - usta inaczej się ruszają niż to, co słyszymy, bo postsynchron niedoklejony. (Potworny grzech wielu polskich filmów).