Bez owijania w bawełnę, uważam że z geniuszem ten film nie miał nic wspólnego. Mógłbym za to długo rozprawiać nad jego żałosnością, co jednak uważam za bezcelowe, więc ograniczę się tylko do kilku kwestii.

Postać tego, pożal się boże, napoleona, mogłaby być potencjalnie szalenie zabawna, a przynajmniej zabawna troszeczkę. Naprawdę lubię filmy z postaciami marki wioskowy głupek, chłopek-roztropek czy tym podobnych naturszczyków. Różnej maści pokręcone kreautrki przyciągające uwagę swoimi dziwactwami. A napoleon? Cóż. Może i te obciachowe tiszerty, okularki, fryzurka, itp. bawiły przez chwilę, ale już wytrwanie kolejnej bezbarwnej kwestii wypowiadanej przez bohatera tym monotonnym, wymęczonym głosem było ponad moje siły.
Akcja całego filmu zaś mogłaby - też tylko teoretycznie - uwodzić swoją przypadkowością, nieprzewidywalnością. Tu jednak jest ona rozumiana w jak najgorszym sensie. Fabuła jest zakręcona jak świński ogonek, ale i tak nic się nie dzieje. Nuda i chaos. Zero logiki. Żenada do potęgi.

Tak, chcę znać odpowiedź na twoje pytanie i raczej nie poczuję się szczególnie urażony.

może jesteś zbyt podobny do kiplanda albo zwyczajnie nie potrafisz się wyluzować i wczuć bo się za dużo uczyłeś i siedziałeś w domu podczas gdy inni mieli ubaw po pachy rozmawiając przy blancie o betonowej mące w sprayu przerobionej na chodaki ;)