Kurcze, dla mnie było w tym filmie sporo emocji. Mimo, że droga do morału była rzeczywiście nieszczególnie zajmująca (choć miejscami zabawna). Pomysł z "magicznie odrośniętymi nogami ojca" był osobliwy, ale oryginalny i sensownie popychał bohaterów do działania, a fabułę do przodu. Ostateczne przesłanie i zakończenie - jak mam to w pamięci to wciąż wydaje się poruszające... Może nie tak jak Coco, ale wciąż. Najważniejsze wydaje mi się to, że tylko starszy z braci utracił ojca, którego znał, a młodszy kogoś, kogo znał tylko z opowieści. Ten pierwszy, starszy, musiał wejść dla młodszego brata w rolę ojca, być może nieudolnie, ale bardzo się starał. Chociaż sam nigdy nie miał okazji się tego nauczyć spędzając z ojcem zaledwie kilka lat... Ważny temat i przesłanie, tak mi się wydaje z "braciej perspektywy" ;)

Ok twoja opinia. I zrozumienie jest ok. Może gdyby było to przedstawione bardziej z perspektywy starszego brata (widzisz ja nawet tych imion nie zapamiętałem) to bym poczuł to co w Coco np bo z perspektywy młodszego brata czyli tego jak przedstawili film ja tego po prostu nie czułem. Migel z Coco nie znał przecież tych ludzi, którzy dawno umarli, ale poznał i to jak próbował pomóc na koniec Hektorowi (pamiętam imienia xD) to było mega po prostu mocne i później jeszcze mocniejsza scena z prababcią Coco. W Głowie się nie mieści scena jak Raily wróciła do rodziców i cała scena jak przepraszała i tłumaczyła dlaczego uciekła. To było mocne. O Odlocie nawet nie ma co mówić bo to szybkie przejście przez historię Carla i Eli w dość migawkowy sposób sprawiało, że scena po śmierci Eli była po prostu mega smutna. Wiesz z mojej po prostu subiektywnej perspektywy Pixar mi się z tym kojarzy z tymi, że umie te emocje wywołać, a w Naprzód tego nie było. To tak jakby ktoś mi podał rosół ale w nim nie było żadnego makaronu ani niczego innego. Sama zupa.

dokładnie, zgadzam się w pełni średniak