Początek filmu był dla mnie... konsternujący. Zaczynamy od wstępu gdzie widzimy Byrona i Mary
Schelley, którzy przedstawiają siebie w koszmarnie łopatologiczny sposób w dodatku rzucając
naprawde przesadzonymi tekstami. Dalej nie jest lepiej. Elizabeth tutaj jest już kompletnie
nawiedzoną babą, co pokazuje w scenie rozmowy z Henrym. Później mamy te miniaturowe
ludziki wychodowane przez Pretoriusa, co jest chyba największym debilizmem tego filmu.
Szczęśliwie, po 20stu minutach pojawia się Karloff, i sceny z jego udziałem miażdżą oryginał pod
każdym względem. Potwór jest tragiczny, sceny ze ślepcem są moim zdaniem rewelacyjne.
Jasne że widok palącego potwora wygląda... dziwnie, ale sam potwór w tym filmie zyskał na
tragiczności.
Inna zaletą filmu jest to, że reżyser dużo czerpał z ekspresjonizmu, dajac filmowi naprawde
mrocznego, specyficznego klimatu. Postać Pretoriusa w tym wszystkim prezentuje się najlepiej.
Do tego dochodzą świetne zdjecia, zwłaszcza podczas finałowej sceny, które budują coś w
rodzaju atmosfery szaleństwa.
Pewne rzeczy jednaj rozczarowują, jak na przykład Pretorius dajacy Henremu... yy, telefon? żeby
pogadał z Elizabeth. Albo ta jedna dźwignia któa całe laboratorium wysadza w powietrze... what
the hell?
Sama Narzeczona pojawia sie na naprawdę krótką chwilę, ale na szczęście scena z jej udziałem
jest mocna i jeszcze bardziej potęguje tragizm Potwora.
Pierwszy "Frankenstein" był dobrym filmem, ale nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak
"Dracula". "Narzeczona..." natomiast... po okropnym początku przebija pierwszą część pod
względem samego wizerunku potwora, jak i ciężkiego, mrocznego klimatu.
Z tej masy sequeli jakie Universal w latach 30-40 wysypał, to jest jeden z tych jak najbardziej
udanych.