Zarówno trzymający w napięciu, jak i wzruszający, przejmujący. Przyznam, że ja sama, zwykle niezbyt wrażliwa na ludzkie losy, prawie się popłakałam. Nigdy dotąd nie zdawałam sobie sprawy, że w szkole może istnieć takie zło i przemoc. I to jeszcze za nic... Ten gnojek Anders w pełni zasłużył na to co go spotkało. Po zastrzeleniu go przez Joosepa odczułam wielką satysfakcję. A obserwowanie jego przerażonego ryja było naprawdę przyjemne. Przynajmniej raz to on był ofiarą...
Joosep, trzymający w ręku obrzyna, w innych okolicznościach zapewne wzbudziłby respekt wśród jego klasy. Szkoda, że nie zaakceptowała go ona przed tą tragedią. Swoją drogą - ciekawe, czy Kaspar w końcu się zabił...