Jak w tytule, który film bardziej się wam podobał?

Ja osobiście te dwa filmy postawiłbym na równi. Obydwa pokazują masakrę jaką dwoje uczniów urządziło w swojej szkole, ale obydwa filmy robią to w inny sposób. Z tego co się doczytałem to Nasza Klasa także jest inspirowana wydarzeniami w szkole w Columbine.

Słoń - niby zwykła dwójka chłopaków. Ot tacy jakich się mija codziennie w szkole, na ulicy. Widać w pewnej scenie jak jeden z nich nawet gra w strzelankę. A jednak obaj postanowili wejść do szkoły jak gdyby nigdy nic i zabić, zabić jak najwięcej osób. W "Słońu" Van Sant pokazał tę rzeczywistość jaka otacza zwykle uczniów, że nie jest ona wcale taka dynamiczna, pełna zwrotów akcji. Ok, są dni gdy tak jest :) Ale są też takie dni jak pokazano w filmie - spokojne, powolne, żeby nie powiedzieć, że leniwe. I w taki zwykły dzień nagle dzieje się coś co totalnie burzy spokój tego wszystkiego, coś czego zwykle NIGDY byśmy się nie spodziewali. Właśnie ta cisza, ten spokój w filmie najbardziej mnie przeraził, bo uświadomił on mnie, że to mogło/może się zdarzyć w każdym dniu. Zero jakiś szczególnych motywów, chłopaki ot tak kupili broń i poszli postrzelać, czyli nie trzeba być zamęczonym nastolatkiem, odrzuconym przez społeczeństwo aby popełnić zbrodnię. A z całego filmu najbardziej zapadła mi w pamięć końcówka, to opanowanie gdy zaczął wyliczać i potem wejście utworu "Fur Elise"...

Nasza klasa - ten film z kolei pokazuje jakie były motywy masakry. Powolna sekcja nowotworu jakim jest znęcanie się nad innymi w szkole. Muszę przyznać, że jeśli już w szkole spotykałem się z dręczeniem to było to dręczenie jednej osoby przez kilka osób, ale tutaj w filmie eskalacja dręczenia była olbrzymia. Co może zrobić jedna osoba (z czasem dołączyła druga) przeciwko całej klasie? Dobra, nie wszyscy aktywnie uczestniczyli w tym wszystkim, ale ich ciche przyzwolenie na działanie innych oznaczało współudział. Lider powie "hop" to wszyscy skakali, nikt nie chciał zostać wyrzucony poza nawias tak jak Joosep i w końcu Kaspar. Do tego dołączmy ojca, który chce zrobić ze swojego syna prawdziwego mężczyznę, ale wybiera niezbyt dobre środki do tego. Zakończenie mogło być tylko jedno. W tym filmie najbardziej mnie uderzyło właśnie to dręczenie Joosepa i Kaspara, a głownie scena nad morzem i to przyzwolenie reszty, która "tylko" stała i przyglądała się.

Różne formy, ale wynik ten sam. Ja obydwu filmom dałem 9/10.