jedna za wszystkie, tak wygląda siostrzana sztama. One wyciągają swoją najmłodszą siostrę z dotychczasowego miejsca zamieszkania i proponują jej mieszkanie u nich. Nie muszą tego wcale robić, a najmłodsza Suzu nie musi się wcale zgadzać. Jednak wewnętrzny głos podpowiada jej, by spróbowała nowego życia. A że Suzu jest nad wyraz dorosła i odpowiedzialna jak na swój wiek, to ta próba się w 100% udaje. Pomimo tego, że w ogóle się nie znają, to w momencie zawiązuje się między nimi nić porozumienia. Widz ma przed oczami po prostu piękny film, który pochłania bez reszty. Na całe szczęście skupiony został jedynie na siostrach i ich perypetiach. Totalnie błahych sprawach, które tak naprawdę większość ludzi w ciągu dnia/miesiąca/roku przeżywa. Wielkie brawo, że nie został wpleciony jakiś dramatyczny wątek typu, jedna z nich choruje na raka i umiera po męczarniach jakie musi przechodzić, co jest bardzo typowe dla dzisiejszego kina dramatycznego, czy jeszcze innego wątku, który wcale by nie pomógł, wręcz przeciwnie popsułby całą historię, która przerodziłaby się w histerię. Perypetie czterech sióstr ogląda się znakomicie! Przepiękne zdjęcia, urzekająca Japonia, kultura, czystość, taka zwyczajna, ludzka przyzwoitość bije na kilometr z tego obrazu filmowego. Piękny!