Logikę można streścić w zdaniu "Beauty isn't everything, it's the only thing". Piękno to waluta tych czasów i możemy sobie tłumaczyć, że jesteśmy na tyle ucywilizowani i rozwinięci, że patrzymy poza wygląd, bo np. na charakter, zachowanie itp., ale prawda jest taka, że na pierwotnym poziomie oceniamy ludzi przez wygląd i w większości przypadków dzieje się to mimowolnie, poza naszą kontrolą. To jest pierwsza rzecz, z jaką mamy styczność, gdy spotykamy człowieka - widzimy go. Dzisiaj szczególnie podbijany jest strach przed własną brzydotą czy starzeniem, młodość, piękno (i sukces zawodowy) to synonimy szczęścia. IMO to jest film o pogoni za niedoścignionym, za tym doskonałym pięknem, które uosabia główna bohaterka i za którym wszyscy szaleją. Refn, który w wywiadzie powiedział, że chciał nakręcić horror o byciu pięknym, zainspirowany tym, że jego żona jest naturalnie piękna, a on, nie do końca :D. W filmie trochę grozi palcem, bo jednak posiadanie czy zdobycie tego idealnego piękna może przynieść szczęście, ale i zgubę, a i tak wszyscy jesteśmy dla niego skłonni zrobić wszystko. Nadal nie potrafię przeboleć, że gdzieś po drodze namieszał w tej historii, bo na końcu filmu widać, że grany był motyw sabatu, co tylko zakłóca odczyt.
Fabularnie trochę hot mess, ale wizualnie perełka, ciężko znaleźć bardziej dopieszczony pod tym względem film.