Jest to produkcja islandzka i czuć ten "północny" styl bycia i życia. Jest nieco inny, choć nie odbiega jakoś szczególnie od tego co znamy, bo notoryczne upijanie się na weekendowych imprezach połączone często z szybkim seksem, niezrozumienie przez starsze pokolenie, niezadowolenie i wyśrubowane ambicje rodziców, poszukiwanie sensu życia, pierwsze fascynacje i miłości - to wszystko jest ponadczasowe, wszechobecne i gorzkie. Tę gorycz dobrze czuć w filmie i za to dodałem go do ulubionych. Trudno wskazać głównych bohaterów, choć przecież są: Gabriel, Stella, Greta, Haraldur, Markus, Mitrović i inni. Tacy sami bohaterowie jak my, żyjący swoje życie i próbujący je meblować po swojemu. Czasem wychodzi, a czasem rodzice, dziadkowie, rodzina nie pozwalają osiągnąć celu. Bo niby wiedzą lepiej, bo niby mają doświadczenie. Ale to ICH doświadczenie. Nie zawsze pasuje, nie zawsze odpowiada naszemu charakterowi, bo przecież jesteśmy tacy sami a inni. Musimy uczyć się wyrozumiałości i otwarcia, bo jakakolwiek inność, to nie powód do aroganckiej wrogości i negacji, ale uczenia się czegoś nowego, poszerzenia zakresu doświadczenia życiowego. I tak jak babcia Stelli nie potrafiła zaakceptować jej rosyjskiego chłopaka, uważając że jednak jest "gorszy" - to przecież my widzimy jak się myli. Może dlatego Gabriel rozumiejąc, że o siebie trzeba walczyć, zaprasza Markusa do domu. To najlepsze wyjście z możliwych. Po prostu żyć swoje i tylko swoje życie. Nie realizować cudzych, choćby najpiękniejszych, projekcji.
Po prostu żyjmy siebie.