Mam wrażenie, że w polskim społeczeństwie jakakolwiek forma opieki psychologicznej to bardzo delikatny temat, dlatego wszelkie "dzieła" w sposób wypaczony zahaczające o ten wątek, są dla mnie zwyczajnie przykre, nie na miejscu i szkodliwe. Filmy takie jak ten, w sposób znaczący przyczyniają się do dalszej mitologizacji terapii i stygmatyzacji osób korzystających z niej. Do cholery, film nic by nie stracił gdyby bohaterowie spotykali się w domu kultury na jakiś nieprofesjonalnych grupach dyskusyjnych, kółku filozoficznym, zebraniach wspólnoty religijnej czy chociażby wieczornych zlotach dla osób samotnych organizowanych w starym kinie. Nie wiem co twórcy chcieli osiągnąć wciskając tu wątek "terapii", ale przypomina to bardziej spotkanie alternatywnych licealistów z wachaniami nastroju niż cokolwiek co chociażby stało obok psychologii. Może następnym razem, zanim ktoś coś takiego napisze, wyreżyseruje czy puści do publiki, najpierw zastanowi się czy gdyby bliska mu osoba borykała się z kryzysem emocjonalnym, po obejrzeniu czegoś takiego zaczęłaby szukać pomocy dla siebie czy może wręcz przeciwnie? Bo możemy sobie przekazywać różne idiotyzmy, ale w przypadku gdy chodzi o prawdziwych ludzi i prawdziwe dramaty, przestaje to być tylko radosna fantazja do dyplomówki. Mam nadzieję, że twórcy zastanowią się nad odpowiedzialnością społeczną swojego zawodu i nie odwalą kolejny raz takiej fuszery albo niech przebranżują się na cukierników czy grafików komputerowych, bo fantazji i kreatywności im nie brak, kunszt może też jakiś jest, ale próżno szukać zdrowego rozsądku, empatii czy zwyczajnej ludzkiej przyzwoitości. Wielka szkoda.