Kolejny, bo Black inaczej nie umie, buddy movie, w którym poza głównymi bohaterami i paroma gagami naprawdę nie ma czego szukać.
Cała ta stylówa na retro, super, hiper pokręcona intryga, z mnóstwem postaci i twistów oraz wysoka kategoria wiekowa po prostu nie działa.
Stylówa to zwykle zbyt ciemne kadry, upstrzone kiczem stroje oraz społeczność przechodząca przemiany m.in. seksualne. Niestety w dobie retro ekstazy Hollywoodu już nawet nie zauważa się, co leci w tle w danej scenie albo czy neony odpowiednio szybko pulsują.
Intryga raczej chaotyczna, zupełnie jak reżyseria czy narracja. Od pierwszych minut ciężko się połapać, co jest retrospekcyjną ekspozycją bohatera, a co bieżącym zazębianiem się spisku.
Natłok postaci nie pomaga, a w tle randomów wyróżniają się tylko dwaj główni bohaterowie. Reszta całkowicie zbędną (córka Marcha) albo irytująca (Blueface).
Kategoria wiekowa - poza sceną, w której Murzyn spada na beton, a March do basenu (cóż to za scena!) - praktycznie zero mięska i serducha.
Całości nie pomaga chęć dorobienia przy okazji drugiego dna historii - jakieś rodzinne smęty i gadka o byciu dobrym i złym człowiekiem.
Z humorem jest różnie, działa szczególnie komedia pomyłek, nieco gorzej lub wcale dogadywania się w sprawach prostych lub sceny w stylu - sen Marcha.
Finał poniekąd ratuje i pozwala wybrzmieć wszystkim fajnym postaciom.
Czy pójdę na sequel? Być może nie... Czy seria Jump Street lepsza? Zdecydowanie ma więcej luzu, jest bardziej niegrzeczna, no i więcej gagów się klei.