Zdania na temat filmu jak widzę są podzielone jednak jak dla mnie, to był strzał w dziesiątkę. Rzadko zdarza mi się wychodzić z kina z uczuciem satysfakcji, jednak tym razem mój wybór mnie nie zawiódł.
Myślę że dwie najlepsze rzeczy jakie można znaleźć w tej produkcji to efekty dźwiękowe, muzyka oraz gra aktorska Florence Pugh.
Oprawa dźwiękowa była konsekwentna przez cały film co dodawało mu spójności i klimatu. Urywane dźwięku pojawiały się w odpowiednich momentach także dobrze podkręcały napięcie. Natomiast co do Florence Pugh, udowodniła że jest na prawdę świetną aktorką, myślę że coraz częściej będziemy ją widzieć na ekranch (oby!). Jej gra daje poczucie autentyczności, jest nieprzesadzona. Nie musi używać słów żeby odegrać zmieniające się i intensywne emocje. Można by rzec że jej obłęd był obłędny :))
Jeśli jednak przyjrzymy się Harremu, no to cóż, szału nie ma ale też nie jest najgorzej. Widać że w sowjej roli jest trochę drewniany co zwłaszcza czuć na scenach kłótni. Ale przynajmniej jest na kim zawiesić oko ;)) Swoją drogą Florence też była tu zjawiskowa.

Pomysł - okay, trochę takie inne ugryzienie "The Truman Show". Jednak nie można mu odmówić że akcja była żywa i trzymała w napięciu. Zupełnie straciłam przy nim poczucie czasu.

Estetyka filmu też na duży plus, wystrój wnętrz i moda lat 50 to było dla mnie zdecydowanie to. Przejaskrawienie i kolorowość dobrze współgra z ideą idealnego utopijnego miasteczka.

Zgadzam się z innymi komentarzami, że film nie jest wolny od niedociągnięć ale przyjemność jaką sprawiło mi oglądanie tej produkcji jest zdecydowanie warte dziesięciu gwiazdek.