Poszedłem na ten film spodziewając się dobrego psychologicznego thrillera, a dostałem nieciekawy film o prostolinijnej, wręcz surowej, fabule, który bezwstydnie i bezowocnie kopiuje schematy lepszych produkcji.
Cała koncepcja filmowa to jawna zrzynka gry "Bioshock" - umiejscowione w latach 50. odizolowane miasto-utopia, którą rządzi konsumpcjonizm, egalitaryzm i ideologia głosząca wyrzeczenie się społecznych zasad i moralności. Sam założyciel tego miejsca, Frank, zdaje się być kopią Andrew Ryana - głosi pozytywy permanentnej kontroli oraz to, że każdy sam odpowiada za swoją pozycję. Jedyne co tak naprawdę wyróżnia film od gry jest to, iż "Zwycięstwo" (Victoria) było położone na pustyni, zaś "Zachwyt" (Rapture) na dnie oceanu.
Jeśli chodzi o samo przedstawienie "Victorii" i jego mroczną tajemnicę to wygląda ono tak jakby było żywcem wyrwane z planu marvelowskiego serialu Wandavision. W odróżnieniu jednak od West View "Victoria" nie posiada głębi, humoru i tak naprawdę nastroju lat 50. Ciężko jest bowiem poznać miasto jeśli cała akcja filmu dzieje się w zamkniętych pomieszczeniach - dom głównej bohaterki, jakaś szkoła baletu i nieokreślony budynek, w którym celebrowano jakieś święto firmy Franka.
Jak już wspomniałem na początku sama fabuła jest okropnie toporna - film wprost narzuca widzowi fakt, iż miasto jest w zasadzie więzieniem. Niczym w Jonestown, wszędzie rozbrzmiewają "mądrości" Franka i pochwały dla jego przedsięwzięcia czy to w telewizorach czy w eterze - naprawdę dziwię się, że kobiety w tym mieście nadal miały zdrową psychikę po całodziennym słuchaniu tych szczekaczek. Już same dialogi Franka uświadamiają, iż dowodzi jakąś grupą wyznaniową jak np. "Dziękuję za Twoją lojalność", "Ten świat należy do nas!" czy wątek jakieś "Misji". Równie niesubtelnie film przedstawia kobiecą niewolę w Victorii - zawsze siedzą w domach, zajęcia baletowe są przesiąknięte propagandą, ich zakupy dokonywane są na krechę i wszystkie bezkrytycznie akceptują wiadomość, że poza Victorią jest niebezpiecznie mimo, że ich mężowie codziennie jadą zwykłymi autami przez pustynię do pracy, o której nie wolno im mówić.
Mimo tak ewidentnego przekazu film ten jest i tak pozbawiony spójności - im dłużej trwa film, tym jest więcej (niewyjaśnianych) wątków pobocznych. Z kolei postaciom drugoplanowym w ogóle nie poświęca się czasu, przez co stają się okropnie jednowymiarowe. Najbardziej rzucającym się w oczy niedociągnięciem fabularnym była żona Franka - choć kreowano ją na bezwzględną prawą rękę władcy Victorii, odpowiedzialną za kształtowanie umysłów jej żeńskiej populacji, to nie wiedzieć czemu pod koniec zabija Franka nazywając go głupcem. 
Sam wielki zwrot akcji, w którym cała Victoria okazuje się być tylko symulacją komputerową w ludzkich umysłach zamiast rozwiać wątpliwości, jedynie zwiększył absurdalność i brak logiki w tym filmie. Skoro bowiem projekt Victoria trwa już bowiem prawie trzy lata, zaś dostęp do nich zapewniają jakieś... soczewki kontaktowe (nie komory hibernacyjne), to w jaki sposób ciała kobiet, które nie mogą opuszczać Victorii, nie niszczeją z powodu braku pokarmu, wody czy po prostu braku aktywności? Tak samo nie wyjaśniono znaczenia zjawisk, które zaburzały spokój w Victorii - czym były te wstrząsy, spadający samolot oraz to, że jaja były puste w środku? I czemu główna bohaterka Alice zaczęła popełniać próby samobójcze? 
Jeśli chodzi o zakończenie to zarówno wersja ostateczna jak i pierwotna również przyczyniają się do kiepskiego odbioru tego filmu, bowiem nachalnie i bez zainteresowania narzucają widzowi plan powstania kolejnych części. Zakończenie finalne, w którym główna bohaterka po prostu opuszcza wirtualny świat, zabija bowiem widzowi jakąkolwiek ciekawość odnośnie dalszych losów Alice - zupełnie zignorowano to jak by zareagowała na powrót do realnej świata i jakie kroki podejmie firma Franka, na wieść o wyłamaniu się z ich więzienia. Anulowane zakończenie sprawia z kolei, iż Alice brakuje piątej klepki - po wybudzeniu się z cyfrowego więzienia pierwsze co robi to wraca tam z powrotem, chcąc wydostać z niego pozostałe kobiety, ale finalnie uznają ją za kompletnie szaloną i musi wydostać się z Victorii tajnym wyjściem w szpitalu psychiatrycznym.
"Nie martw się kochanie" to (tak samo jak "Wszystko wszędzie naraz") wydmuszka, która z biegiem czasu zaczyna nudzić widza brakiem subtelności i spójnego ciągu przyczynowo-skutkowego. Tak samo jak "Fantastyczne Zwierzęta" film ten sztucznie wydłuża akcję i wymusza na widzu wyczekiwanie na kolejną część bez dbania o to, by widz ten był zainteresowany w ogóle jej obejrzeniem. Byłem naprawdę rozczarowany tym seansem.