Wyjątkowo kiepska adaptacja „Wiedźmina” pozbawiła mnie złudzeń, że twórcy Netflixa będą w stanie zaskoczyć mnie czymś dobrym w ogonie mijającego roku. Stąd tym większe zaskoczenie po seansie „Don't Look Up”. Rzadko kiedy udaje się stworzenie dobrej satyry, która nie byłaby egzaltowaną karykaturą. Film podobny w odbiorze do „Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb”, pomimo tego, że Kubrick operuje zupełnie innymi środkami, z premedytacją ocierając się o kicz. Warto, oglądając „Don't Look Up” zwrócić uwagę na kreację Rona Perlmana, która z powodzeniem wpisuje się w poetykę „Dr. Strangelove…”. Film fabularnie nie wnosi niczego nowego do światowego dziedzictwa kinematograficznego, a podtrzymywany jest na barkach całej plejady wybitnych hollywoodzkich aktorów. Ale narracja skupiona na kondycji zachodniego, konsumpcyjnego społeczeństwa, dla którego opiniotwórcze informacje, to te okraszone największą ilością lajków, trafnie obrazuje prawdę o współczesnych wartościach. Obrywa się także politykom i elitom, które pod fasadą skrzętnie budowanego PR-u, starają się ukryć prawdę, mówiącą, że „król jest nagi”. Jest nieco o inżynierii społecznej, manipulacji medialnej oraz indolencji percepcyjnej. Aktualne to wszystko, zwłaszcza w pandemicznej rzeczywistości, w której jak grzyby po deszczu wyrastają kolejni „specjaliści od wszystkiego”, przekonani, że odkryli prawdy objawione, jednocześnie budujący argumentacje w sposób kazuistyczny. Warte zobaczenia i głębszej refleksji.
Ps. nie sądziłem, że kiedykolwiek tak niezdolnego reżysera jak McKay przyjdzie mi porównywać do Kubricka