Ile końców świata już przeżyliśmy w minionych dekadach? Ten najbardziej spektakularny Majów miał chyba niedawno swoją dziewiątą rocznicę. Ile razy zareaguje się adekwatnie do bodźca, jeśli ktoś nas wielokrotnie okłamie? Zanim zacznie się mówić, że to opowieść o tym, jak ludzkość jest bezdennie głupia, może warto wcześniej zauważyć, że traci instynkt samozachowawczy i inne atawizmy, bo jest przebodźcowana, narażona na coraz więcej różnego rodzaju iluzji, teorii spiskowych, wpływów szalonych ludzi. Że w minionych dziesięcioleciach człowiekowi przyspieszono i udoskonalono życie bardziej niż w ciągu setek lat. Że to nie jest ludzkie tempo przyswajania zmian. I za tym stoi coraz większa obojętność na zagrożenia, oczadzenie umysłu, brak uporządkowania przez nas chaosu. Zatem to smutny film, amerykański do przesady, ale też jadowicie krytyczny. Być może mamy to, na co zasłużyliśmy. A może czeka nas coś dużo gorszego, niż możemy przewidzieć. Zdecydowanie za długi i chwilami irytujący w swej karykaturze. Plus najbardziej zbędna rola filmowa wszechczasów, którą otrzymał Timothée Chalamet, aby też go dopisać do listy płac.