W filmie są przedstawione trzy „władze”, które obecnie mają największy wpływ na otaczającą nas rzeczywistość. Są to kolejno: polityka, media i biznes. Pomimo prześmiewczej konwencji, film ukazuje zatrważającą kondycję amerykańskiego (i nie tylko) społeczeństwa.
Myślą przewodnią do stworzenia filmu „Nie patrz w górę” mogła być obserwacja zachowań i reakcji ludzi w obliczu licznie występujących kryzysów.
Pastiszowy charakter filmu jest przemyślanym zabiegiem stylistycznym. Ma on na celu podkreślenie groteskowego theatrum mundi, przedstawionego w filmie. Theatrum mundi w tym wypadku jest scena polityczna i medialna oraz rozgrywające się na niej igrzyska obłudy i manipulacji faktami. Głos dwójki naukowców próbujących przekazać trudną prawdę o nadchodzącej katastrofie zostaje zagłuszony przez social-mediową papkę (dez)informacyjną.
Reżyser chciał przedstawić emocje, które zaobserwował podczas wnikliwej analizy mechanizmów kontroli, którym jest poddawany każdy z nas.
Emocje występujące pośród odbiorców mass-mediów jakie zauważył reżyser filmu to: ignorancja, strach, smutek, znudzenie, naiwność, chęć rozrywki oraz nadmierna egzaltacja.
Wśród „elit” dominującymi cechami charakterystycznymi są: chciwość, zachłanność, narcyzm, dążenie do uwielbienia, realizowanie swoich własnych interesów, bezwzględność czy zepsucie moralne.
Jednak moim zdaniem, prawdziwym trzonem fabuły i punktem wspólnym dla obu grup, jest słabość natury ludzkiej. Reżyser w ironiczny sposób przedstawia wszechobecną pogardę dla nauki i bezradność wobec populistycznej dezinformacji. Splot akcji obnaża nieudolność w radzeniu sobie w obliczu nadchodzącego zagrożenia. Ukazany w filmie tragizm bohaterów w obecnych czasach wydaje się być nad wyraz prawdziwy. Przerysowane postacie mają skłonić do refleksji odbiorców filmu nad dzisiejszymi realiami, w których przyszło nam żyć.
Na pozór śmieszny film otwiera oczy i utwierdza w przekonaniu, że kondycja dzisiejszego społeczeństwa i władz, nie jest w dobrym stanie. Płynie z tego taki wniosek, że obliczu realnego kryzysu, możemy być bardziej zainteresowani pozornie przyjemnymi dystraktorami, niż stawieniem czoła zagrożeniu.
Alegoryczna opowieść o komecie i dwójce naukowców, chcących ostrzec świat przed katastrofą przybiera formę smutnej wiwisekcji ludzkich słabości. Bez względu na stan posiadania czy przynależność do określonych grup społecznych.