Z kolei ja, znając dość dobrze biografie pokazywanych w filmie osób, miałam problem z wczuciem się w klimat... bo niemal wszyscy aktorzy byli za starzy na swoje role, średnio 15 lat. Uwielbiam Dorocińskiego i bardzo i się podobał w tym filmie, ale jednak Witkacy w 1918 był ledwo po trzydziestce... a Malinowski jeszcze jej nie skończył, Conrad też nie był taki stary. W dodatku postacie epizodyczne wrzucono bez ładu i składu - Maria wówczas jeszcze nie Pawlikowska (a tym bardziej Jasnorzewska) recytuje wiersz, który napisze za jakieś siedem lat, Zofia Stryjeńska opowiada o dzieciach, które jeszcze się nie urodziły itd. Jasne, wszystko było w cudzysłowie i niedosłowne, ale dysonans poznawczy pozostał.
A co do końcówki - przemówienie Żeleńskiego to, o ile się nie mylę, dosłowny cytat z któregoś z jego felietonów.

Zgadza się, fabuła w filmie odbiega od rzeczywistości natomiast jeśli zaakceptuję się przedstawioną konwencję to nie powinno to razić mimo bardzo dobrej znajomości biografii postaci przedstawionych w filmie ale rozumiem że jednak może. Z drugiej strony jeśli ktoś zna te postacie tylko z jednego utworu przerabianego w szkole (lub wcale) to też nie będzie się mógł wczuć dobrze w klimat tej historii. W moim przypadku dość dobra znajomość biografii Piłsudskiego i Lenina nie przeszkodziłą mi w bardzo dobrym odbiorze filmu ale jak najbardziej rozumiem w czym rzecz i sam osobiście nie lubię gdy filmy biograficzne/historyczne naciągają/zmieniają fakty historyczne. W tym jednak przypadku mamy film który bawi się historycznymi postaciami, na wstępie mówi że przedstawiona historia się nie wydarzyła i (to jest najważniejsze) jest przemyślany i dobrze zrobiony.

W 1914r gdy rzekoma akcja toczy się gmach Muzeum Tatrzańskiego nie był jeszcze tak ukończony jak to przedstawiono