Oglądałem wcześniej 3 filmy Chabrola, czytałem też kilka recenzji/ analiz jego dzieł i przywykłem do niezwykłego wnikania w detale, w znaczenie pozornie nieistotnych scen. I podczas seansu Bestii wielokrotnie dopuszczałem się nadinterpretacji. Cały czas zachowałem czujność, a mimo wszystko jestem, pewien, że nie wszystko poprawni odczytałem. Takie jest wg mnie kino Chabrola - ciężkie filmy rozrywkowe. Suspens i gorycz. Symbolika, często wręcz przesadna. Miejscami banalna, innym razem trudna do rozczytania. Lubię to kino, bo czegoś ode mnie wymaga, choć jednocześnie nie porusza ważnych problemów społecznych i nie popada w moralizatorstwo.
Wg Bestyja to świetny thriller psychologiczny, z bardzo przekonującą kreacją Michela Duchaussoy'a i bardzo urodziwą, choć średnio grającą Caroline Cellier.
Woda. potem akcja. i potem woda. A w między czasie psychologia, żarcie i suspens.
Jak to u Chabrola. I na mnie to zadziałało. Film mnie wciągnął, wręcz zahipnotyzował. I został ze mną na cały wieczór. I nadal o nim myślę.
Scena z filiżanką genialna. Podobnie jak scena na jachcie i sena wyśmiewania poezji przy stole.
Fabularnie jest to film o zemście i karze. Bohater początku szuka osobistej zemsty, wydaje mi się jednak, że czasem zdaje sobie sprawę, że wykonanie wyroku, samosąd, będzie stanowić założona karę dla jednostki złej do szpiku.

Film jest przepełniony scenami, motywami, dialogami i aluzjami, które pozostawiają szerokie pole do interpretacji... i nadinterpretacji.

Zdecydowanie polecam, choć należy nastawić się na film powolny, miejscami wręcz ciężki. Wydaje mi się, że jak ktoś lubi Chabrola z tamtego okresu nie powinien być zawiedziony.