Zacząłem oglądać wczoraj, całkiem bez nastawienia, przypadkiem.
Obsada mnie zaskoczyła i przytrzymała w fotelu na tyle długo, aby finalnie zostać i obejrzeć do końca: jakoś dawno przeze mnie nie widziana Demi More i ten mój ulubiony niegdyś Duchowny, teraz już jakby kojarzony przede wszystkim z nieco go szufladkującym Californication.
Film skończyłem z mieszanymi odczuciami.
Pomysł świetny, nietuzinkowy. Role zagrane naprawdę nieźle i przekonująco. Marketingowo obraz zaskakuje i wciąga. Prawdziwa niespodzianka.
Tło także miłe oku:
amerykańskie przedmieścia z tej zamożniejszej i próżnej półki. Ekskluzywne gadżety, świetne ciuchy, fajne autka i ogólnie markowość w swoim mocno próżnym wydaniu bije po oczach w każdej scenie obrazu.
Film prowadza widza od salonu, poprzez basen i ekskluzywny barek na pole golfowe i idealnie utrzymane trawniki.
Trochę w tle buzują myśli w stylu:
„ależ próżni i płytcy ci Amerykanie” albo „nic dziwnego, że teraz mają kryzys”, ale zasadniczo przywoływałem się do porządku w stylu: spokojnie, to tylko film, oglądaj, nie mędrkuj.

P ok. 80 minutach już się dałem całkiem zwieść i zapomnieć, że oglądam amerykański film z gwiazdorską obsadą, który jak do tej minuty jawił się już mi jako zaskakująco ambitne kino.
I ostatnie 10-15 minut…
Wielkie zaskoczenie i sprowadzenie z chmur na ziemię.
Poczułem się nieco nabity w butelkę bo dałem się zwieść oczekując nietuzinkowego zakończenia a tu wyszło tak jak zazwyczaj…
I miałem przy tym takie dziwne uczucie jakby finałową scenę rozpisał inny niż resztę obrazu scenarzysta i wyreżyserował inny reżyser. Jakby na te ostatnie 10 minut twórcom zmieniła się już na planie, w ostatniej chwili koncepcja i stwierdzili, że bez happy endu, jakkolwiek by wyglądał sztucznie i nieprzekonująco na tle reszty filmu – po prostu ani rusz.

Bo widz nie zasiadł przed fotelem, aby zapamiętać samobójcę przywiązanego do kosiarki z rozpostartymi bezsilnie ramionami tylko Demi i Davida z love story w ich wykonaniu.

Trochę szkoda, ale obejrzeć warto.