"Niekończąca Się Historia" Michaela Endego, wybitnego niemieckiego pisarza, którego nazwisko jest jednym z najważniejszych dla młodych czytelników sąsiadującego z nami od zachodu kraju, zapisała się trwale w kanonie książek dla młodzieży drugiej połowy dwudziestego wieku. Wydana w 1979 roku, od razu stała się wprost szalonym bestsellerem, i na miejscu jednej z najpoczytniejszych książek w Niemczech i USA pozostała przez kilka dobrych lat. I nie ma się czemu dziwić - historia Bastiana Baltazara Buksa, osamotnionego chłopca o niebywale bujnej wyobraźni, który po śmierci matki nie może znaleźć wspólnego języka z ojcem, opowieść o miłości, przyjaźni i ludzkich marzeniach, to opowieść porywająca i wzruszająca, oraz - co najważniejsze - bardzo mądra, głosząca największe prawdy o ludzkim życiu i o ludzkiej duszy, która unosi nas w inny świat i ukazuje, jak bardzo ważne są marzenia, świat fantazji, wyobraźni, a także - jaką rolę pełnią w życiu człowieka miłość, rodzina, dom, akceptacja. Ende otwiera drzwi do naszej duszy i naszych marzeń, uświadamia nam, że świat wyobraźni nie jest wcale mniej ważny od tego, po którym stąpamy, jak ważne dla życia są ludzkie fantazje. To, że robi to, opowiadając z pozoru niczym się niewyróżniającą historię o małym zielonoskórym chłopcu, Atreju, który ma za zadanie w krainie ze snów, krainie wyobraźni - Fantazjanie - znaleźć lekarstwo dla śmiertelnie chorej cesarzowej tej krainy, nie zmienia faktu, że książka ta, pełna najzabawniejszych i najstraszniejszych potworów i różnorodnych stworzeń, jest książką nie dla dzieci, mimo iż tak mogłoby się wydawać, ale książką dla dorosłych - i dla tych, który umieją spojrzeć w niebo i wyobrazić sobie lecącego wśród chmur Smoka Szczęścia, i tych, którzy twardo stąpają po ziemi i nie chcą - lub nie mają odwagi - puścić wodze wyobraźni. "Niekończąca Się Historia" podejmuje bowiem śmiało takie problemy jak, oprócz wymienionych powyżej: akceptacja, zauważenie talentu, przywiązanie, władza, śmierć, powrót.

Niestety, nie zauważył tego znany reżyser Wolfgang Petersen, który w 1984 roku zrealizował film oparty na motywach tej książki - jego dzieło, powstałe w wytwórni Warner Brothers, w koprodukcji amerykańsko-niemieckiej, zdobyło szalone powodzenie i od razu zostało zaliczone do klasyki fantastyki... tak jak poprzednio książka, dziecięcej. Tyle że tym razem nie widzimy żadnego błędu.

"Niekończąca się opowieść" Petersena, to wzruszająca opowieść o chłopcu, który przypomina nam bardzo Bastian, ale która mało co ma wspólnego z książką. Początek, owszem. Ale później... Bajeczka dla dzieci, ot, taka sobie familijna opowiastka, owszem, mimo kiepskich, choć świetnych jak na tamte czasy efektów specjalnych, dość zgrabnie opowiedziana, ale nie oddająca i nawet nie próbująca oddać historii Endego, którą (bajeczkę), owszem lubię, a nawet bardzo - ale nie jako adaptację ukochanej książki, a na dodatek urywająca się w najważniejszym momencie (jeśli ktoś chce się dowiedzieć, co myślę na temat 2 części The NeverEnding Story, niech zajrzy do komentarzy tego filmu).
I wcale się nie dziwię, że Michale Ende wkrótce po premierze obwieścił, że nie ma z tym obrazem nic wspólnego. I dobrze!

No dobrze, koniec z tym marudzeniem, bo muszę przyznać, że mimo znajomości książki i całego oburzenia na Petersena, film, jeśli spojrzeć na niego jako na zupełnie oddzielną jednostkę, zupełnie niezwiązaną z bestsellerem Michaela Endego, jest zrobiony bardzo sympatycznie. Szczególnym plusem są tu dziecięcy aktorzy wcielający się w trzy główne role: Barret Oliver jako Bastian, Tami Stronach jako Dziecięca Cesarzowa (przywiązanie do tej niesamowitej postaci nie pozwala mi wymienić ją na końcu) i Noah Hathaway (gwiazda tego filmu - czy słusznie?) jako Atreju.
Według mnie najgorzej spisał się z tego towarzystwa wychwalany przez recenzentów Hathaway. Jego postać jest wiarygodna i sympatyczna, jednak ani nas nie rozczula, ani niczego specjalnie nie przesyła, choć wszystkie zdobyte przez niego nagrody i nominacje można określić mianem "uczciwie zarobione".
O wiele trudniejszą od niego rolę dostała Tami Stronach, bo mimo iż pojawia się na jedynie kilka minut, jest na ekranie przez niecały kwadrans, w pełni oddaje postać ukazaną przez Endego (och, a miałem nie wspominać o książce!).
Barret Oliver w roli Bastiana jest świetny, nadzwyczaj wiarygodny i sugestywny - choć jego rola w filmie jest o wiele mniejsza niż rola Hathawaya, w pełni rozumiemy, że to on jest tutaj głównym bohaterem, wiemy, jakim niezwykłym chłopcem Bastian jest - że to nie tylko fajtłapa i mól książkowy, ale przede wszystkim czułe, wrażliwe, delikatne i osamotnione dziecko.

Mocnym atutem tego obrazu jest również niesamowita muzyka Klausa Doldingera i Giorgio Morodera - nie dziwię się, że tytułowy utwór The NeverEnding Story stał się prawdziwym przebojem.

Tak prywatnie oceniam "TheNeverEnding Story" bardzo dobrze, jeżeli nie myślę o pierwowzorze, i kiepsko, kiedy uświadamiam sobie, że miała to być adaptacja jednej z najlepszych i najmądrzejszych książek, jakie pojawiły się w latach siedemdziesiątych. Kiedy pomyślę o takich fascynujących postaciach jak Trzech Panów, Xayida, Yor, Mistrzowie Głębokiej Medytacji, Acharaje, Argaks, Graograman, Pani Aiuola - czuję, jak pod powiekami powstają mi łzy...

Och, pani Petersen, co żeś pan najlepszego zrobił!