Interseująca czarna komedia z dorobku świetnego brytyjskiego reżysera Tony`ego Richardsona z kreacjami Roda Steigera i Roberta Morse`a. O scenariusz filmu, opartego na podstawie książki Evelyn Waugh, starało się wielu artystów. Zwyciężył podbudowany sukcesem "Toma Jonesa" Richardson. Jest to krytyczna opowieść o brytyjskiej kolonii w Los Angeles. Dennis Barlow, który właśnie przyjechał z Wielkiej Brytanii do Los Angeles, zamieszkuje u swego starego wuja. To on wprowadza go w kręgi zamieszkującej tu brytyjskiej arystokracji. Ale wszystko zmienia się, gdy wuj, straciwszy pracę w MGM, wiesza się w swej posiadłości. Barlow zostaje obarczony obowiązkiem zorganizowania jego pogrzebu. Zadanie to okaże się niezwykle trudnem, Dennis nie wie, że zakład pogrzebowy, gdzie trafił, to istne państwo w państwie, którym rządzi powszechnie wielbiony pastor. A przygotowanie pochówku jest trudniejsze niż myślał...br/>

W roku 1947 pisarz Evelyn Waugh przyjechał do Hollywood, aby wyjaśnić cenzorskie wątpliwości co do scenariusza według jego powieści "Znowu w Brideshead". Po sześciu tygodniach wyjechał, cofając zgodę na ekranizację. Plonem amerykańskiego pobytu był esej zatytułowany "Śmierć w Hollywood" oraz wydana rok później powieść satyryczna "Nieodżałowana", opisująca tamtejszą kolonię brytyjską. Bohaterem powieści Waugh uczynił poetę, który podjął pracę na cmentarzu dla zwierząt. Choć powieść uważano za nazbyt drastyczną, aby ją sfilmować, pisarz bez wahania odstąpił prawa do ekranizacji. "Nieodżałowana" stała się środowiskową legendą, zaś wielu twórców (m.in. Bunuel) rozpoczęło starania o pozyskanie scenariusza, który zachowywałby jej walory. Ostatecznie wielkim wygranym okazał się Tony Richardson, wyróżniony właśnie Oscarem za "Toma Jonesa". Scenariusz Christophera Isherwooda (to z jego książki wysnuto później słynny "Kabaret") dał reżyserowi szerokie pole do popisu - Richardson filmował wszystko, co mu przyszło do głowy: sfilmowany materiał był chaotyczny, ale śmieszny i porywający zarazem. Wtedy producenci zaprosili Terryego Southerna, scenarzystę "Dr Strangelove", by postarał się uporządkować całość. Nie na wiele to się zdało: nie ma rzeczy, której "Nieodżałowanym" nie można zarzucić. Akcja nie klei się, montaż zaskakuje nieporadnością, ale mimo to film pozostaje ze wszech miar godny uwagi. Sprawiła to fabularna osnowa filmu, dająca wgląd w hollywoodzką obyczajowość, oraz zestaw kapitalnych typów, wykreowanych przez Roda Steigera, Ayllene Gibbons czy Liberace, nie mówiąc już o Robercie Morse, który jest przewodnikiem po tym niewyobrażalnym świecie, który to się czuje podskórnie istnieje naprawdę. Reklamowany w chwili premiery nie bez racji - jako "film, który obrazi każdego", "Nieodżałowani" pozostają wzorem czarnej komedii, zwiastunem zbliżającej się wielkimi krokami rewolucji obyczajowej końca lat 60. Nawet jeśli niektóre z jego dowcipów nadal jeszcze potrafią obrazić.