Klasyczna komedia w konwencji spaghetti westernu będąca bezpośrednią kontynuacją filmu "They Call Me Trinity" (Enzo Barboni, 1971). Głównymi bohaterami są dwaj skranie różni od siebie bracia - Trinity i Bambino, których zagrali znani niegdyś włoscy aktorzy, Terence Hill i Bud Spencer (obaj często pojawiali się razem na ekranie). Trinity to nieco infantylny leń do kwadratu, który przy okazji jest niezwykle szybkim rewolwerowcem, zaś Bambino to duuuży koleś, dosyć impulsywny i lubiący rozwiązywać spory za pomocą swoich pięści. Bracia ci nie przepadają za sobą (już na początku filmu Bambino zastanawia się nad utopieniem Trinity) lecz na prośbę swojego umierającego ojca wyruszają razem w wielką podróż, której celem ma być obrabowanie jak największej ilości osób, kradziez jak największej ilości koni i tym samym pojawienie się jak największej sumy za ich głowy na listach gończych (ojciec jest zwłaszcza niezadowolony z obiboka Trinity i prosi Bambino o opiekowanie się nim i naukę bycia "dobrym" bandytą). Jest to oczywiście film drogi, w którym zmuszeni przez obietnicę do współpracy bracia stopniowo coraz bardziej się "lubią" i planują coraz większe przekręty (w pewnym momencie udają agentów rządowych, za co chętnie biorą łapówki).
W filmie jest dużo zabawnych gagów i żartów (na plus pomysłowość reżysera i scenarzysty w jednej osobie), choć nie raz są po prostu prostackie (np. choroba małego dziecka polegająca na jego ciągłym pierdzeniu). Kilka scen ogląda się wyśmienicie (chociażby te otwierajace film), a i warto zobaczyć jak w pokera gra Trinity.W przeciwieństwie do prawie całej reszty spaghetti westernów - nie ma tu w ogóle krwi, ani nawet jednego trupa. Ale przemoc obowiązkowo się pojawia, jest trochę bijatyk (a nawet dwie wielkie zadymy), z tym, że przemoc ta oczywiście jest znacznie bardziej zabawna niż brutalna - w końcu to komedia. Jak ktoś lubi klimaty włoskiego Dzikiego Zachodu - brać się smiało za ten film - ale dzieła sztuki oczywiście nie oczekiwać.