Faktycznie, jest to dobry film, który mimo mocnej obsady (Grant i Rickman) nie jest zbyt znany. Ja obejrzałam go na zone europa, nic właściwie (oprócz obsady, która jest magnesem) o nim nie wiedząc.

Alan ,jak zwykle bardzo dobry. Mnie jego ascetyczny, charakterystyczny dla niego sposób gry przekonał (dzieki Patysio, za trafną charakterystykę ;)) Hugh Grant też jest bez zarzutu.

Oczywiście mogą sie pojawic zarzuty, że film jest zboczony, obleśny, czy niesmaczny (zwłaszcza gdy prawda wychodzi na jaw), ale było to potrzebne tej historii bo ona po prostu o tym własnie jest. To podkresla tragizm postaci: Stelli, ktora stracila rodziców i O'Hary, który poszukuje córki.

Do tego filmu trzeba dorosnąć, bo nie jest on o sprawach błahych. Trudno określic również jego gatunek. Jest w nim wiele angielskiego humoru, ale przez tragizm bohaterów i zakończenie nie sposób nazwać go komedią. To chyba jednak jest dramat psychologiczny...

Polecam :)

Jeśli dla Ciebie ten film jest komedią, to chyba nie bardzo go rozumiesz. Film jest bardzo mądry i dramatyczny w pełnym tego słowa znaczeniu. Oczywiście są elementy komediowe, ale nie przesłaniają one tego co w filmie tragiczne i istotne. Co do momentu, w którym uważasz, że O'Hara (Rickman) jest speszony na widok rozłożonych nóg Stelli, to tu również nie mogę się z Tobą zgodzić, bo jak dla mnie to on wydaje się rozbawiony i nieco zdumiony zachowaniem dziewczyny, i nie sądzę żeby ta mina wyrażała speszenie. Ale oczywiście Ty możesz to inaczej odebierać, jest to przecież kwiestia własnej interpretacji... Poza tym uważam, że zarówno Alan Rickman, Hugh Grant jak i Georgina Cates zagrali swoje role genialnie, co przyczyniło się do tego, że ten film jest wspaniałym dziełem.

Też obejrzałam ten film kilka dni temu. Zrobił na mnie ogromne wrażenie. Przez pierwsze 45 minut wydawał mi się trochę... Po prostu czegoś mi w nim brakowało. Ale wraz z pojawieniem się Rickmana akcja zaczęła nabierać rumieńców. Mimo całego tragicznej wymowy filmu, nie brak w nim typowego, angielskiego humoru. Sceny łóżkowe to perełki dowcipu (urzekł mnie śmiech O'Hary gdy Stella powiedziała, że rozumie, że powinna coś poczuć...). Początek filmu nie zapowiadał takiego dramatycznego zakończenia. Wprawdzie kiedy PT zachwycił się kolorem włosów Stelli pomyślałam, że może... ale szybko odrzuciłam tę myśl jako absurdalną. A jednak. Scena w której O'Hara dowiaduje się prawdy jest rewelacyjna a wyraz twarzy Rickmana... genialny. No i to zakończenie... Pozostawiło wiele gorzkich myśli.
Bardzo dobrą rolę miał też Hugh Grant. Wreszcie pokazał swoje prawdziwe oblicze ;) Nie lubię Granta ale doceniam jego grę.
Podsumowując, nie jest to film dla naiwnych panienek. Trzeba do niego dojrzeć emocjonalnie bo inaczej zobaczy się tylko dziwną i, jak ktoś napisał, zboczoną historię. A tu nie o to chodzi.
Chętnie obejrzę go niedługo jeszcze raz (nagrałam sobie:)).

Film obejrzałam 2 razy - co ciekawe, za pierwszym razem raczej mnie rozczarował (no, za wyjątkiem aktorstwa, bo to jest na najwyższym poziomie), dopiero za drugim zaczęłam łapać cały tragizm pokazanej w nim historii. Myślę, że ona jest trochę trudna do ocenienia przez kogoś, kto nie "siedzi" w literackim kontekście tej opowieści - a ten nie jest oczywisty dla kogoś spoza anglosaskiego kręgu kulturowego. Otóż (na co zwróciłam uwagę dopiero oglądając film po raz drugi) cała historia dzieje się na tle przedstawienia "Piotrusia Pana" i opiera się na wyraźnych aluzjach do tej opowieści - opowieści o dojrzewaniu, utracie niewinności, dziecięcych złudzeń i nadziei, także - o źle ulokowanych uczuciach. Dopiero po uświadomieniu sobie tego kontekstu można docenić symbolikę takich scen, jak rozbite lusterko gdy Stella dowiaduje się o śmierci O'Hary (na scenie towarzyszy temu śmierć Dzwoneczka), albo okrzyk Pottera grającego Kapitana Haka "to czas mojego triumfu!" (bo poniekąd odniósł triumf niszcząc O'Harę).
Co do aktorstwa, to chylę czoło przed Rickmannem - ten facet gra koncertowo, jak zwykle zresztą, po prostu klasa sama dla siebie. Ale też Hugh Grant jest wyjątkowo dobry w swojej roli, no i Georgina Cates. Szkoda, że jej kariera filmowa tak szybko ię skończyła - ale ponoć wraca na ekran, więc może jeszcze zabłyśnie.

Cóż, jestem fanką Alana i w sumie obejrzałam ten film tylko dzięki temu, ze będąc na tej stronie na profilu Alana zobaczyłam, ze leci on na Zone Europa. Jak zwykle obejrzałam tylko dla Rickmana. Co tu dużo mówić, przez pierwszą (mniej-wiecej) godzinę nic się nie działo, do póki chwała autorowi scenariusza, Julek Cezar nie złamał nogę i w zastępstwie pojawił się Alan Rickman. Historia momentami śmieszna, ale rzeczywiście jest to dramat. Już podczas rozmowy Alana z ta kobietą, gdy powiedział, ze może znajdzie jego( swojego syna) pomyślałam, ze to może wcale nie był syn. A potem ta mina, gdy dowiaduje się, ze dziewczyna z która sypia jest jego córką. Mina niezapomniana. Świetna rola Alana, naprawdę. Oczywiście Granta i Georgina Cates. Film godny obejrzenia. Jedyna wada, do zbyt długi czas przed pojawieniem się Rickmana, który nadał filmowi charakteru. Jak dla mnie jednak 10/10.

Zgadzam sie z powyższymi komentarzami. I zgłaszam sie po tego konia, bo ukulele to rodzaj gitary xD