"Nierozłączni" to najsubtelniejszy z całego dorobku efekt fascynacji reżysera ingerencją w ludzkie ciało, którą w tym wypadku wykorzystał do opowiedzenia stosunkowo bezkrwawej i w pewnym stopniu intymnej historii dwóch identycznych bliźniaków (świetny Jeremy Irons w podwójnej roli). Cronenberg na tym etapie wyniósł już wiele ze swoich dokonań z ostatniej dekady i podjął pierwszą próbę uwolnienia się od łatki twórcy gatunkowego. Wyszło mu całkiem nieźle. Poza ekranowym klonem Jeremy'ego Ironsa (nawiasem mówiąc efekt robi piorunujące wrażenie) reżyser szczędził popisywania się stroną techniczną, co korzystnie wpłynęło na oddziaływanie samej fabuły - klimat filmu jest dość gęsty, nieprzyjemny, wręcz klaustrofobiczny, a nierzeczywista historia nabiera nagle dojmującego realizmu. Jest też coś niepokojąco dziwnego w obserwowaniu tych pozornie identycznych postaci, które nierzadko sprawiają wrażenie dwóch osób zamkniętych w jednym ciele, oddziałowujących i skazanych na siebie. Cronenberg stopniowo wciąga w swój dziwny świat, w którym jak zwykle nie zabrakło fascynacji ludzkim ciałem (pamiętne 'przyrządy do operacji na kobietach-mutantach'), snując historię tragiczną samą w sobie, która jednak w odróżnieniu np. od "Muchy" zostawia po sobie zaskakują nutę melancholii i straty.