Francuzi są niekwestionowanymi mistrzami komedii współczesnej. Tak, Nietykalni są
komedią! Na której cała sala płacze ze śmiechu i ma napięte odpowiednie mięśnie
przez cały seans. Jest też dramatem, filmem obyczajowym, zawiera też śladowe
elementy akcji, również na poziomie dla niektórych nieosiągalnym. Dramat społeczny?
Oczywiście, że tak, pomimo poświęcenia małej ilości czasu na pokazanie życia Drissa.
Jeśli chodzi o "Nietykalnych", wziąłem pod uwagę kilka czynników:
- Aktorstwo na najwyższym poziomie, zacznijmy od tego. Nikt nie musi się wygłupiać dla
roli, każdy jest na swój sposób naturalny i wiarygodny. Zero przerysowywania.
- Reżyseria łączy elementy społecznego dokumentu (coś a la "Welcome"), widoki z
perspektywy danej postaci, świetne zbliżenia. Montaż jest sprawny, sceny nie są za
długie, kamera jest zawsze tam, gdzie powinna być, aby sprawić widzowi przyjemność.
- Cudowne zdjęcia! Szczególnie jazda nad morze. Prawdziwa scena na paralotniach
pozwala przeżywać to, co w życiu najpiękniejsze wraz z bohaterami.
- Fabuła... Życie! Bez infantylizmów i narzucania się. Przepięknie odegrane gagi,
doskonały humor, wzruszające i bajkowe wręcz ukazanie spotkania się dwóch światów.
Przejście od jednych skrajnych emocji do drugich skrajnych o przeciwnym zwrocie.

10 na 10, bo film spełnił swoją rolę. Wzruszył do suchej nitki, rozśmieszył do paraliżu
twarzy. Tylko czekaż aż ktoś ze Stanów wpadnie na pomysł sprofanowania tego
arcydzieła i stworzenia wersji hollywoodzkiej. Nie boję się tego filmu nazwać
arcydziełem! W dziedzinie komedii - jak najbardziej! Gorąco polecam.

Kiedy Polska zrobi komedię, która chociaż w 10% odda to, co Nakache i Toledano?