Oj, nie przypadł mi do gustu styl Tessariego. Zarówno jego "La Morte risale a ieri sera" jak i późniejszy "Farfalla..." zaskakują statycznością i powagą z jaką omawiają fabuły. Wszystko jest gładkie, sztywne i ułożone. Często poruszane przez Duccia wątki prostytucji i pedofilii, studiowania najniższych warstw społeczeństwa i ich zepsucia wypadają w ten sposób nieco sztucznie.

"Bloodstained Butterfly" fanów giallo raczej rozczaruje, z kolei nieobeznanych ze smakiem prawdziwej żółtej włoszczyzny po prostu znudzi i zniechęci do dalszej degustacji. Bo też i "Farfalla..." jest daniem średnim fabularnie - przemocy jest w sumie niewiele, narzędzia zbrodni są klasyczne (składany nóż i pistolet w finale), a tożsamości mordercy właściwie można się domyślić od początku. Więcej tu dramatu sądowego i rodzinnego niż prawdziwego kryminału, liczniejsze niż sceny morderstw lub chociaż jakiejś akcji są... momenty degustacji kawy. Brzmi jak żart? Podobno miała to być "porcja humoru", jednak wciśnięta do i tak mało wciągającej fabuły, staje się po prostu żenująca. Od giallo nie wymagam lotnych żartów czy porywających dialogów, no ale to już przesada. Przypraw także tu jak na lekarstwo - muzyka nijaka, scenografia zwyczajna, do tego brak wysmakowania kolorystycznego. Barwy tytułowego motyla zatrzymały się gdzieś na różnych odcieniach szarości, gdzieniegdzie nieśmiało zahaczając o błękity lub czerwienie. Obsada tak samo szaro-bura, Ida Galli (po co jej ten pseudonim Evelyn Stewart? I po co ta smutna mina zbitej oślicy?) czy Helmut Berger (gbur z natury czy z wyboru?) nie dodają filmowi blasku. Narzekam, ale spodziewałem się czegoś więcej po tym dziele. Wspomniany już styl Tessariego to po prostu nie
moja bajka. Interesują mnie jeszcze jego "Bękarty" z 1968 roku z Kinskim i Ritą Hayworth (!) w obsadzie, ale myślę że resztę filmografii Włocha
mogę sobie darować. Za Motyla 5/10.