Życie to nieustające wakacje (a przynajmniej dla głównego bohatera), chwile miłego nic-nie-robienia, ale wydłużające się w nieskończoność, zmieniające się w końcu w codzienną zwyczajność, może nawet beznadziejność (ale nie w tym filmie), ułuda ucieczki, wolność, niezależności którą tak miło snuć... Życie w najbardziej przytomnym ujęciu.
Genialny obraz.

ja nie odbieram bohatera jako "życiowego rozbitka i straceńca". On świadomie wybrał taki styl życia jaki prowadzi, jest inny od większości ludzi, ale zdaje sobie z tego sprawę i jest mu z tym dobrze, więc chyba te określenia których użyłeś niekoniecznie są do niego adekwatne. Zresztą, wszystko jest subiektywne, mnie np ten styl zycia głównego bohatera w pewnym sensie fascynuje, w pewnym sensie go rozumiem i byc moze również dlatego mam taki sentyment do tego filmu. a poza tym zgadzam się z oceną koleżanki poniżej :).

właściwie chodziło mi o użytkowniczkę powyżej, Sybilę Vane ;)

Bardziej powiedziałbym ze bohater wybrał styl życia który jest dla niego najlepszy, ale nie dobry. nie jest mu z tym dobrze, tylko lepiej niz z czymkolwiek innym. Ale tak naprawde jest takim samym świrem jak inni ktorych spotyka. poczatkowe sceny z tłumem dziwnie zmontowanych ludzi pokazują jakby że jesli ludzie nie wystepuja pojedzynczo( jak w pozniejszej czesci filmu; ludzie wystpeuje poj. lub w maych grupkach, pozatym zawsze sa bardziej lub mniej nienormalni) to są tłumem, motłochem tak naprawde równie skrzywionym, tyle moze ze nie wychylajacym się z tłumu. Pomysl filmu bardzo ciekawy, gorzej z realizacja, baaaardzo długie ujecia, choc normalnie bardzo je lubie, tu były nazbyt dlugie - wrecz meczace. Pozdro