Atmosfera “Nieustraszonych braci Grimm” nawiązuje do wcześniejszego dzieła T. Gilliama “Jabberwocky“. Gnój, brud, ciemnota i zabobony to symbole, do których po raz kolejny sięga były latający cyrkowiec Monty Pythona. Niemcy okupowane przez Francuzów i Jonathan Pryce to główne atuty tego filmu. I grzechem byłoby nie wspomnieć o scenografii i kostiumach, ale to jednak tylko tło dla samej historii. Era Czerwonego Kapturka i Magicznych Ziarenek Fasoli przeżywa renesans. Skutecznie jednak Gilliam i Ehren Kruger odzierają z całej magii poszczególne baśnie. Zastanawia mnie jednak fakt, czy komercyjna otoczka bijąca od “Nieustraszonych…& #8221; nie jest wynikiem klęski, jaką poniósł Gilliam swoim poprzednim filmem - “Człowiekiem, który zabił Don Kichota“. Kinomanów zainteresowanych losami tego filmu odsyłam do dokumentu “Zagubieni w La Mancha“. A fanów spragnionych nowych wrażeń do kin na nie najgorszych “…braci Grimm“.