Ale oni ściągnęli ten film niemal kadr w kadr, jednocześnie psując go niemiłosiernie. Nie chciało im się nawet dokonać drobnych przeróbek większości scen (oprócz cukierkowego zakończenia i rozbudowania wątku słodkiego braciszka, bueee...). Bohater nawet tak samo rzuca strzałkami do tarczy na suficie, ogląda TV do góry nogami, tak samo obżera się tortem i tak samo oblizuje paluchy, zanim strzeli sobie w łeb dwururki, a bohaterka jest identycznie dzika, „wrażliwa” i zakutana po sam nos. Sceny straszenia kumpla i wsadzania mu ostrza pod paznokieć, bójki w szkole, napadu, pobicia, zachowanie matki – zerżnięte żywcem, bez żadnej, najmniejszej nawet inwencji. Typy fizyczne bohatera i bohaterki – niemal identyczne.
Ale jak trafi się u Szwedów naprawdę dobra scena (np. kiedy Niklas z powodu snu boi się założyć czapkę studencką, z jego dziewczyną na imprezie, albo z duchem i samochodami), to Amerykanie z godną podziwu starannością ją akurat wycinają lub przerabiają na gorszą.

Krótko mówiąc, kłania się stara, szkolna prawda – nawet ściągać trzeba umieć.


Oryginał lepszy niemal w każdym calu, drobne z pozoru różnice sprawiają, że wszystko jest logiczne i trzyma się kupy. Dobry, niezbyt jeszcze wtedy oklepany pomysł, przemyślany scenariusz, świetna realizacja, przesłanie. Po prostu b. dobrze zrobiony, ciekawy film.
Amerykańskie g*wno przy nim aż żal oglądać, zerżnięty i źle pocięty scenariusz jest po prostu nieprzemyślany i sprawia wrażenie nieudolności, realizacja – tragiczna.
W obsadzie szwedzki Niklas jest znacznie prawdziwszy jako błyskotliwy i inteligentny chłopak z dobrego domu, niż pedałkowaty goguś z widoczną na twarzy skłonnością do tycia, grający amerykańskiego Nicka. Jego szwedzka dziewczyna również pokazana była znacznie ciekawiej, niż jakaś chętna siksa w wersji USA. A przede wszystkim w oryginale wygląda to wszystko prawdopodobnie, wręcz naturalnie, w remake’u jest sztuczne, kolorowe i naciągane.
Po śmierci (SPOILER – nie całkiem śmierci) to czasem NAPRAWDĘ może tak wyglądać. Ale po obejrzeniu amerykańskiego filmu mamy wrażenie całkowitej bajkowości i uczucie kompletnej niewiary.
Jedyny pozytyw wersji amerykańskiej – rosyjska aktorka grająca Annie. Szwedzka Czeszka (bo obie aktorki w tej roli są akurat pochodzenia słowiańskiego) była też b. dobra, ale chyba minimalnie mniej wyrazista oraz trochę brzydsza ;P

P.S. Kolega Niklasa w wersji szwedzkiej jest czarny. Amerykanie do tej roli nie odważyli się dać murzyna, bo to typek obleśny, słaby, ofiara i donosiciel – przedstawić tak czarnego to przecież byłoby politycznie niepoprawne.
W kinie Hollywood kolorowi lub przedstawiciele mniejszości zawsze muszą być bohaterami pozytywnymi, a przynajmniej równoważonymi przez innych kolorowych bohaterów pozytywnych ;D