Chabrol bardzo "chabrolowksi", ale zarazem nie wtórny. Wszystkie filmy Chabrola z przełomu lat 60 tych i 70 tych, jakie widziałem, coś łączy. Sam nie wiem co, może
gęstniejąca atmosfera, może suspens wypływający z ekrenu, ale dokładnie nie wiadomo skąd. Ale o ile "Niech bestia zdycha" była psychologicznym thrillerem o zemście, a
"Dekada strachu" nafaszerowana była odniesieniami do biblii, o tyle "Niewinni o brudnych rękach" są, rzekłbym, filmem iście groteskowym, czymś na kształt delikatnej parodii
kina noir. Historia stara jak świat - niewierna żona wraz z kochankiem starają się pozbyć męża. I oczywiście, wszystko idzie nie tak. Plot twistów jest tu od groma i stanowią
niemalże autoparodię, poprzez swoją bezczelną absurdalność. Humor przejawia się tu także w rewelacyjnych rozmowach inspektorów policji Villona i Lamiego, oraz w
niewielkiej roli jak zwykle przekomicznego Jeana Rocheforta. Muzyka jest cudowna, suspensu nie brakuje, Romy Schneider i Rod Steiger nie zawodzą, choć mniej znanej
części obsady również mniej brakuje uroku. No i ten tytuł. Świetna rozrywka, ale dla fanów podobnych wynalazków. Przede wszystkim potrzeba tu dystansu, sympatii do
przerysowania i przestylizowania, a także umiejętności czerpania radości ze szczegółów. Ja się bardzo dobrze bawiłem. A, no i jak zwykle u Chabrola - nie zabrakło posiłku
i wody.