Przykładem ironicznej sowieckiej propagandy filmowej z czasów kina niemego. Film opowiada o przygodach amerykanina, Mr. Westa i jego wiernego ochroniarza, a zarazem służącego Jeddie, podczas podróży przez tereny straszliwie złych bolszewików. Poprzez różnego rodzaju sytuacje, Mr. West odkrywa, że Sowieci tak naprawdę są niezwykłym społeczeństwem i na zakończenie filmu jego opinia, początkowo niezbyt pochlebna, zmienia się w podziw dla tego narodu...

Film w swoim zamierzeniu był komedią satyryczną, wyśmiewającą niedorzeczne wyobrażenia Amerykanów na temat Rosji radzieckiej. Jego bohaterem jest amerykański burżuj, mister West, który postanowił wybrać się do Związku Radzieckiego. Krewni i znajomi wszelkimi sposobami próbują go odwieść od tego, ich zdaniem bardzo ryzykownego, zamiaru, ale pan West nie rezygnuje. Zabiera tylko ochroniarza, kowboja Jaddy. Niewiele to pomaga, bowiem po przyjeździe do celu kowboj gdzieś się zawierusza, podobnie jak portfel pana Westa. Na dodatek tajemniczy mężczyzna opowiada panu Westowi o podstępnych planach bolszewików wobec niego, przedstawiając się jako ofiara radzieckiego reżimu...
Film został zrealizowany przez znanego mistrza montażu, Lwa Kuleszowa, o którym Jerzy Toeplitz w „Historii sztuki filmowej” pisał: Lew Kuleszow tak jak i Wiertow uważał, że kluczem w tworzeniu filmu jest montaż, łączenie poszczególnych kadrów. Mniejsze znaczenie ma obraz niż sama metoda wiązania pojedynczych elementów. (…) Aktor powinien być specjalnie szkolony. Nie powinna to być osoba posiadająca staż sceniczny, ale ktoś, kto ma warunki zewnętrzne i umie tak się ruszać jak wymaga tego kamera filmowa. (…) Kuleszow (...) uczył aktorów jak mają biegać, padać, skakać i jak wyrażać mimiką podstawowe uczucia i myśli. (…) Starał się w praktyce udowadniać słuszność swych teorii. (…) W „Przygodach mr Westa w krainie bolszewików” chciał sparodiować amerykański film sensacyjny. Filmy Kuleszowa cechował staranny warsztat reżyserski, przemyślany montaż i staranna kompozycja kadru. Filmy były gładkie, narracja była żywa. (…) Ale jednocześnie – filmy były puste, bezduszne, niepotrzebne. W tym upatrywał Toeplitz przyczyn klęski jaką film poniósł.
Filmoteka Narodowa