Co by było, gdyby Maciek Chełmicki nie wykonał zadania – „nie strzelił do czerwonego”? Film Kutza jest próbą takiego gdybania. Jednak scenariusz nie dorównuje do poziomu „Popiołu i diamentu”. Nie ma też co porównywać aktorstwa...
Na „Nikt nie woła” można spojrzeć jak na specyficzne przekształcenie „Romea i Julii” (!). Nie z powodu zwaśnienia rodów, a z tragizmu najnowszej historii, miłość dwojga młodych ludzi nie może się zrealizować. Wojna napiętnowała zwłaszcza świadomość jego – byłego Akowca, dzielącego nastroje zapisane we wczesnej poezji Różewicza: poczucie upadku wartości, odrazę do własnej przeszłości, niemożność odnalezienia się w społeczeństwie... Wszystkiego musi się na nowo uczyć, a czysta miłość Lucyny jest do tego drogą.
Sama fabuła poprowadzona została dość szkicowo. Reżysera interesują przede wszystkim sytuacje międzyludzkie. Naprawdę ciekawie prezentują się rozwiązania wizualne: czyste, rozświetlone upalnym słońcem kadry, podkreślające wyobcowanie bohaterów...
Wszystko powinno więc być dobrze, a jednak film wydał mi się zwyczajnie przeciętny. Ot, taka niższa średnia szkoły polskiej. Moim zdaniem niezbyt nośny, trochę upozowany scenariusz i wyraźne niedostatki aktorskie są tego główną przyczyną. I jeszcze jedno: beznadziejny montaż, a raczej czysto warsztatowe klejenie taśmy. Tak skopanego pod tym względem filmu w życiu nie widziałem – a jako widz polskiego kina miałem się okazję przyzwyczaić. To autentycznie utrudniało oglądanie.
Film na pewno w swoim czasie mógł robić spore wrażenie, chociażby „ludzkim” podejściem do obowiązujących tematów. Myślę, że i dziś może się spodobać widzom o odpowiednio dostrojonej wrażliwości. Nie odradzam więc, choć sam się rozczarowałem.