Co mnie zdziwiło, bo ostatnio narzeka się na Allena. W ogóle na początku jak ujrzałem, że znowu będą Allenowskie, wymuskane problemy wyższych sfer, do tego w tym filmie wyjątkowo błahe (tęskne idealizowanie dawnych czasów), to bałem się że umrę z nudów. Do tego w aktorze grającym główną rolę wyjątkowo irytuje mnie jego nos (tutaj nieco mniejszy niż zwykle), a jak spotkał się z Dalim "Pianistą" Brody'm to stężenie dziwnych nosów na ekranie osiągnęło poziom krytyczny. Mimo to historia nie okazała się nudna, tylko spokojna i pełna sennego uroku, a jako że akurat miałem nastrój na tego typu chillout przy pięknym Paryżu, to wyszedłem z kina naprawdę zadowolony. Film w sam raz na randkę z dziewczyną-akcja ciągnie się powoli więc jest czas na całowanie się, a jak umknie nam jakiś dialog, to nasz intelekt specjalnie na tym nie straci. Chociaż Allen jest nieco archaiczny w stosowaniu tej samej formuły co dziesiątki lat temu, to "O północy w Paryżu" polecam-w sam raz na seans po 22giej, a potem spacer:)